Kap. 3. Ver på vakt.

Hebr. 3,7-14
(+ 1; 4,1-3). Heb-3.).
Første les. frelste jødar. Forf. veit: kan falle frå. tilbake til jødedommen. Eks. fra Isr. vandring = kjent stoff for dei.
4.Mos.14: 10 speid. sa: nyttar ikkje, probl. for store. Folket fylgde dei. Derfor 40 år i ørken. Pga av vantru, v. 19. Berre Josva og Kaleb trudde.
Dei var blenda av vanskar. Ønska ein lettare veg, til Egypt.
Herren harm, v. 10. Ikkje den ytre handling feil, at dei ville ha det godt. Men hjertet for vill.
Likt nå: formaner sine, 12-14. Viktig:
1. Sjå til. 12. Dette gjeld dei: ver på vakt. Også me er i ørken. Livet har fristelser, me er ikkje framme ennå.
"Begynt er ikke endt, det merk i tide, du som har Jesus kjent, bli ved å stride." (Brorson).
Hebr.12.15: Sjå til at ingen forspiller Guds nåde.
2. Hjarteforholdet avgjer,v.10. fer vilt i hjarto.
v.12: hjå dykk er eit vondt og vantru hjarta.
= utan tillit til Gud.. Ville ikkje fylgja han, uvillig å lida og kjempa som kristen.
Men Kaleb: ei anna ånd i han = Guds Ånd, han trudde Gud.
Vondt = ikkje alltid umoral, men eit hjarte utan tru på Gud.
Frafall: tek til i vårt indre, hjarta, i det små, gudslivet er sjukt.
3. Faren er synd, v. 13b. bli forherda ved syndens svik - når synda bedrar oss - ved å visa at det ikkje er farleg. Dj. brukar list, lokkar oss til fall = gjer hjarta hardt mot Guds røst.
Nå: verden gjer oss opptatt med gode, jordiske ting. Bedrar: gir oss ein truverdig grunn, god unnskyldning, falsk håp om lykke og vinning, lyst
Dj. kan overrumpla oss.
Hvis alle synder kom i sin sanne skikkelse, ville ingen synda.
4. Hald fast. Åp. 3,11; 2,25.
På ordet - til trøst og tilgjeving
til veiledning, advarsel, ta imot tukt.
For: me har fått del med Kristus, v. 14. Der ligg krafta og løysinga. Kristus er svaret. han kan fornya og halda oss fast.

5. Forman kvarandre, v. 13. og set mot i.
Me skal hjelpa kvarandre på vegen, ikkje døma og kritisera unødig.
Me skal døma synd, men gå privat og visa dei rett veg.