Kap. 1. GUD HAR TALT !

Hebr 1.
Vers 1-2
I. Gud har talt.

Gud har talt før og han gjør det fremdeles. Han vil oss noe.
Jesus er ordet, Joh. 1, 1, dvs. han er Guds budskap til oss.
Gud er opphavet både for jøder og hedninger og kristne. Hvordan taler Gud og hvilke midler bruker han for å nå oss?

1. Gud taler ved profetene.
Gud har ofte brukt mennesker som redskap og talt til folket på den måten. Det ser vi gjennom hele Bibelen, og han har talt både til jøder og hedninger på den måten. Alle er skapt av Gud og alle har falt i synd.

Det Gamle Testamentet (GT) har mange profetier om Jesus som Messias. Han har talt om frelse og dom og framtiden. Vi kan lære mye av å studere disse profetiene. Her må vi begrense oss til noen få – se ellers i bloggen Bibelkurs, der mange profetier er omtalt.

a) Det første løftet – 1. Mos. 3, 15.
Dette kom straks etter syndefallet, da mennesket ble jaget ut av Edens hage og dermed bort fra Gud. Straks gir Gud dem et håp om en annen framtid. Gud sa da til slangen (djevelen): ”Og jeg vil sette fiendskap mellom deg og kvinnen, mellom din ætt og hennes ætt. Han skal knuse ditt hode, og du skal knuse hans hæl.”

Det skal bli et fiendskap mellom det vonde og det gode. Kvinnens ætt er den kommende Messias, Jesus fra Nasaret. Og djevelen skal klare å knuse hans hæl – det er ikke livstruende og farlig. Men Messias skal knuse djevelens hode – det er livsfarlig og betyr en endelig seier om djevelen.

Adam visse nå at det ville komme en ny tid. Men vi vet ikke hvor mye han forstod av dette. Men dette verset står som en startsstrek for resten av GT og en grunnvoll for de mange andre profetiene om frelsen.

b) Abrahams offer – 1. Mos. 22.
Gud hadde sett Abraham på prøve flere ganger. Men nå kom den største prøven, i kap. 22. Da ble han bedt om å ofre sin egen sønn. Ville han være lydig mot Gud? Da de nærmet seg offerstedet på Moria berg, spurte gutten: Hvor er lammet? Han visste de måtte ha et offerdyr, men det var ikke med på reisen.

Da var Abraham profet og sa: Gud vil finne dyret. Og det gjorde han. Da Gud så at Abraham var fullstendig lydig og undergitt Herren, fikk Abraham se offerdyret som var like ved. Isak gikk fri og kunne stå ved siden av å se at stedfortrederen hans døde for ham.

Det var også en Guds tale til oss om Jesus som vår stedfortreder på korset. Han ville fortelle oss: Slik vil Gud frelse oss. Den som tror, blir berget fra dommen.

c) Evangelisten i GT.
Jesaja er den fornemste forkynneren av evangeliet i GT. Han forteller oss mange sider ved Jesus som også gikk i oppfyllelse. Og ved Jesaja taler Gud til oss om det samme. Det må være uendelig mange mennesker som har lest seg glad og frelst og fri i denne boka. Her nevner vi bar et par steder.

I kap. 7 skriver han at en jomfru skal føde en sønn som får navnet Immanuel – Gud er med oss. Et navn i Bibelen er en beskrivelse av hvordan vedkommende er. Jesus fikk navnet sitt fordi han var en frelser. Og Jesus betyr Herren frelser. Mat. 1, 21. Jomfrufødselen viser at det var et under og en guddommelig inngripen da Jesus kom. Og i Jes. 9, 6 ser vi at et av hans navn nettopp var under. Han gjorde mange under, men var samtidig selv et under.

Den største profetien her er nok kap. 53. Her tales tydelig om en lidende tjener, en som bar straff og dom for andre, v. 5f. Den dagen Jesaja skrev dette, må han ha sett like inn til Golgata da Jesus led for alle våre synder.

Der taler Gud sterkt til oss også nå. Hører du røsten?

2. Gud taler på mange måter i GT.
Han talte ord ved profetene. Men han kan også tale på andre måter til folket. Han taler ved forbilder og i historien, ikke minst ved dom og straff som han lot gå over Israel. Her kan vi bare nevne litt.

a) Ofringene.
Hver dag morgen og kveld og på de store høytidene og andre ganger ofret jødene til Gud. Det var både blodige og ublodige offer med ulik betydning. Her tenker vi helst på de blodige offer. De er tydelige bilder på frelsen: Et uskyldig dyr blir drept og lagt på alteret – som en stedfortreder for menneskene. Det kunne være et lam, en okse, geiter, kalver eller duer. De forskjellige ofringene hadde ulike navn: Det var brennoffer, matoffer, syndoffer, fredsoffer og skyldoffer.

De blodige offer talte om vår stedfortreder der den skyldige går fri! Det er frelsesmåten i Bibelen. Og Gud taler ved ofrene til oss om det.

b) Tabernaklet.
Både tabernaklet (teltet) og det senere templet har forbilder som taler og Kristus og frelsen. Vi skal bare se på noen få her.

Forhenget var mellom det ytre eller hellige rom og det aller helligste der Gud åpenbarte seg. Veien inn dit var stengt. Bare øvstepresten kunne gå inn der en gang om året – på den store forsoningsdagen. Og da måtte han gå inn med offerblod. Det la han på nådestolen, som var lokket over arken. Hvert år måtte han ofre for folkets synder. Jødene som stod utenfor, visste at der og da ble deres synd sonet.

Hebreerbrevet sier at Jesus gikk inn der og fullførte frelsen en gang for alle. Og da døde på korset, revnet forhenget i to – fra øverst til nederst. Da var veien åpen for alle, også for hedninger. –Tabernaklet er en tydelig tale om offeret for våre synder da Jesus døde.

c) Fristedene.
Gud fastsatte 6 byer i landet som skulle være fristeder. En som var blitt morder uforvarende hadde anledning til å løpe dit. Da var han fri og trygg til øvstepresten døde. Dette er nevnt i Josva 20, og i både 2., 4. og 5. Mosebok. Dette taler til deg og meg som er skyldige i synder. Mange er på rømmen på grunn av det. Men hos Jesus er det frihet og trygghet for den som kommer. Jesus er ditt fristed, det er Guds tale nå.

d) Dom.
Gud talte også i GT ved å dømme syndere og hele folket som var ulydig mot Herren. Et tydelig eksempel er fangenskapet i Babel. Folket ble deportert dit for 70 år på grunn av sin synd. Og da de 70 år var til ende, fikk folket komme tilbake til sitt land.

Gud kan ennå dømme og straffe enkeltpersoner og et helt folk for deres udugelighet. Men den som lever i synd og ikke vil omvende seg, blir ikke dømt til 70 års fangenskap. Han blir nå dømt til evig fortapelse. Og ingen kommer tilbake derfra. Døren er stengt for evig. Det er en alvorlig tale av Gud til oss nå.

3. Gud har talt ved Sønnen, v. 2.
De siste dager er evangeliets tid, fra Jesu første komme til hans gjenkomst. Jesus er Ordet og Guds budskap til alle mennesker.

-----
Hebr.1,1 nynorsk.
Korleis Gud har talt i GT..
Gud ville tala til sitt folk i GT, få kontakt og hjelpa.
ofte - mange gonger, ga ikkje opp om Isr. sa nei. Forskjellige - mange måtar, prøvde alle veier, for å nå oss.
Ved prof. Bruker menn. som sine redskap.
I NT: ved Sonen, Jesus, for han skal frelsa.
Også GT viser til Jesus, Messias.
Mange profetiar, løfter om hjelp. Dei var lys, fyrtårn i natta, veiskilt.
Nokre profetord - mange fleire. Viktige:
1. Protevangeliet, det første. 1.Mos 3,15.
Verda var skapt god, i harmoni med Gud.
Men verda fall i synd: ulydighet =synd.
Alt håp ute, menn tapt for alltid.
(pga fallet = dette Mess.prof.)
- Løfte: Kvinnens sæd skal knuse sl. hode
Bare Kristus kan knusa satan og gi håp.
Allerede i Eden ble korset forkynt som håp.
rart: barnet i krybba knuser Dj.
Kol.2,15: Han avvepna maktene - viste seg som seierherre på korset. Kraftig tale.
1.Mos. 12 nytt løfte: Abr's velsign. GTal. 3,8.16: dette er Kristus.
1.Mos. 49,10: Fredsfyrset, den rette kongen (Shilo).
2. David. profeterte om Kristus.
1) 2.Sam. 23,2-5. herskar og evig pakt, ordna i alle deler.
2) Salme 2, 2, sitert i Apg 4,26 om J. Motstand fra verden og seier.
v.7 sit. i Heb.1,5 og 5,5: du er min son.
3) Salme 40,7-9 direkte om J. liding som offer. Guds vilje at J skulle koma og døy. Heb.10,5 om J.
4) Salme 22 om J. på korset.Kvifor har du forlete meg.
3. Jesaja 53. som om det var skrive langfredag kveld. Joh. 12,41: Jes. såg…

4. Amos 9,11: H. vil alltid byggja opp og reisa opp det nedbrotne. Jes. 42,3: det knekte røyr skal han ikkje knusa. = Guds omsorg.
Sit. av Jak. Apg. 15,15-16: dermed stemmer profetordet.
5. Sakaria 2, 14-15: vil bu hos oss syndarar. v. 15 mange = misjon.
Ikkje nok med Israel, allerede GT talar om misjon.
Lar me han tala til oss nå? i Ordet.
Då velsignar han.

Hebr. 1,1-4.
Gud har talt og taler 2.
Gud vil oss noko, difor held han fram med å tala. Me er hans skapning og han vil oss vel. Gud gløymer aldri menneska, så lenge det er håp for oss.
I. Han tala fordum i GT.
Alle profetiane og forbilda er døme på det. Han tala til Israel, som var hans spesielle folk då. GT er full av tale om dette, kor ofte og kor variert han tala.

II. Han talar nå – i nådetida. Og nå har han den beste talsmann – Sonen. I kap. 1 seier han at Sonen er størst, større enn englane. Seinare utvidar han det og seier han er større enn Moses og Aron, og hans teneste er større enn tabernaklet og offertenesta der. Han har fått eit større namn, v. 4. Han er frelsar, men også son. Dermed er han i stand til å forstå både menenska og Guds frelse.
Kva og korleis talar han?
1. Han talar ved sin gjerning, v. 3. Han gjorde renselse for våre synder, v. 3. Det er forsoninga, frelsa, korset.
Det er det største som har hendt. Han bar all synd for alle menneske, Joh.1,29.
Han tok bort synda ved sitt offer, kap. 9,26. Han oppfylte alle krav og ga sitt blod. Han gjorde alt ferdig, då sette han seg. Det er teiknet på ei ferdig frelse. Øvstepresten kunne ikkje det inne i tabernaklet, han vart aldri ferdig. Kvart år måtte han gå inn att på den store forsoningsdagen. Men Jesus vart ferdig.
2. Han talar omvending. Me må ta imot denne frelse. Det er ikkje berre ytre stygge synder ved oss, men hjarta og natura er vond. Difor står det: Fatt då eit anna sinn, Aspg. 3,19. Og i byrjinga av Jesu verk sa han: Vend om… Mat.4,17. Inge kjem til himlen utan omvending – og så tru.
3. Han talar om tru og nåde.
Trua di kan frelsa deg, ikkje gjerningar eller kjensler
Alt er av nåde, difor er det tale om nådens truna, kap. 4,16. det er dit me må koma dagleg. Der får me miskunn – og så hjelp i rette tid. Det er og nåde. Har du funne den?
Så avsluttar brevet med velsigninga: Nåden vere med dykk alle. Det er berre ei sann forkynning der omvending og tru og nåde er med. Jesus vil tala med oss om det.

Kap. 2. FRELSA ER STOR !

Hebr. 2,1-4.
Ei stor frelse.
Heb. talar om Kristus. Kap. 1: større enn englar og profetar. Større enn GT og gml.pakt. Derfor farleg å ringeakta han og ev. Medfører ansvar.
Ev. kallast ei stor frelse. Mykje stort i krd.
har me gl. det? Noko her:
1. Frelsaren er stor. Heb. og heile Bib.: Jesus er stor. Meir enn himlens englar, heile GT: offer, templet, profet.For: Han er Gud. SON, fødd av F.
Kap.1, 3-4.5.8.9.13 = 2.
Gjer me han liten? Les mykje - ser: han er stor.
Sold. langfr.: Sanneleg Guds son! Møtte Jesus.
2. Nødvendig: Synda var stor. Krevde stor Fr.
a) Nådde alle m.1.Mos. 3. Ikkje berre Eden.
Rom 5,12: S. kom inn i verda ved eitt menn. døden trengde gjennom til alle m.
v. 18: ein manns brot/fall vart til fordøming for alle menn. (Ei lita tue kan velta eit stort lass.). V. 20: Der s. vart stor…
b) Stor i dag: open, grov, frekk. Fil.3,19: dei set si ære i si skam. ! Skamfølelsen er borte.
3. Dom og straff stor: død, evig - forlatt av Gud.
Synd er å krenka Guds hellighet, ikkje berre mot menn. Gud er 3 gonger heilag, Jes. 6.
Difor leid Jesus døden. Då tok han straffa. Bar vår fortapelse. Han smakte døden, hebr.2,9. Dvs. opplevde dødens gru. v.10: fullendt gjenn. lidelse. Straffen var Guds vrede over synd, evig pine i helvede. Blei konsentrert i et øyeblikk på korset - då J. var forlatt. Då sona han alt.
Difor kan J. befri oss frå synda.
Korleis sleppa unna det?

4. Kraften i ev. er STOR. 1,3.
Han tilgir alt, alle, alltid.
a) Kan frelsa alle som kjem. Joh.6,37 den som kjem til meg,skal eg s¨visst ikkje visa bort.
Rom 1,16: ev. er ei Guds kraft til frelse for alle som trur.
1.Kor.1,18: Ordet om kroset er vel ein dårskap for dei som går fortapt, men ei Guds kraft for oss som blir frelst. Me må ta imot.
b) Kan bevara alle, så lenge me høyrer. halde fast på det: høyra meir.
Kan driva bort. Gli - litt etter litt.
Ved å forsømma bøn, Bibel, heilage samfunn..
V. 1: advarsel.
5.Stort mål, for ein kristen. Himlen,1,2: arving.
1.Pet.1,3-5.
Ingen kan forstå el. forklara det.
Har du akta på frelsa?
B. seier: Ingen slepp unna Guds auga. v.2.
Difor v.3: Korleis unnfly, koma unna?
Umuleg. For: ingen annan frelsesveg, Apg.4,12
Me treng ikkje vera stor personleg syndar.
Me er fødde inn i ei stor synd.
Ved likegyldighet, ringeakt.
(sjuk: beg. smått, fint. - båt ovafor Niagara.
Kva skal til? Apg.16,31: Tru på den HJK - så skal du blir frelst. = Guds løfte.




Hebr. 2,16-3,1.
Om Jesu gjerning. Han kom som frelsar. DET kan frelsa, ikkje vår gj. HAN tar seg av oss.
a)Ikkje englar - unødv. 1) i himlen ingen synd,
2) Falne englar - er forherda i lenker til dom. Jud. v.6. 2.Pet 2,1.
b)Men Abr.s ætt= menneska. Dei som har tru, høyrer Kr. til. Gal 3.7 og 29.
c) Han tar seg av oss. = Jesu gjern. for oss. eng.Ampl.: rekker dem en hjelepende og befriende hånd. Kap. 8,9: ut or Egypt. Erl.Ruud: tar ved hånden og hjelper.
Mat. 14,31: Jesus greip tak i Peter på sjøen.
DET vil Jesus nå.
Korleis tek han seg av oss:
I. Blei oss lik, v. 14.17.= menneske.
1) Var i himlen, lik Gud. Fil. 2,6: akta det ikkje
Var skapar, er Gud.
2) Men: blei fattig. 2.Kor. 88,9
Fil 2,7: ga avkall på det, blei tenar, liten
3) Prøvd i alt. kap. 4,15.
Måtte det (maurtua). 10,5:fell legeme.
Bare slik kunne han frelsa.
II. Ble vår Yppersteprest,gjorde soning.v.17b. = hovudsaka., tema i Hebr.
1) Alle er syndarar.Rom 3,23. v. 9: anklaget alle. Rom 6,23: s. lønn er død.
Alle trenger en stor frelser, el. ta straffa sjølv = fortapinga.
= åndelig blidhet å tru anna. = feilen i vår tid.
2) B. seier: Jes. blei frelsar. Det aller viktigste for oss. Fil.2,8: fornedra - til død.
Ikkje martyr på Golgata. Men: Jes. bar dommen over all synd, dvs.Guds vrede .
Ypperstepr. skulle ofra eit dyr. Drept, slakta, blodet stroket på nådestolen. Blod - fortel om død. - Jes. som y.pr. blei sjølv offeret! Han ofra seg sjølv - tok dødsdommen, den verste straff me kan få. Har ingen ting att då.
kap.9,12: med sitt eige blod.
Gal 3,13: Blei ei forbanning for oss.
1.Joh.2,2: er ei soniong for våre synder, alle
kap. 9,26: skulle bortta synden ved sitt offer
dvs: sette den ut av kraft. Synda eksisterer ikkje meir for dei truande.
Derfor: Kol.3,3: De er døde. Alt er ordna av Gud. Det er ei hjelpande og befr. hånd!

III.Me fekk del i eit himm. kall, kap. 3,1.
Dvs.Gud kaller oss tilbake - inn i ei ferdig frelse. = nåde. Fekk høyra om handa.
Bad oss ikkje ta dommen sjølv, arbeida oss til frelse, bli god nok.
Han bad oss koma slik me er.
Kallet er å høyra. Gud sende bud etter oss: kom heim - som Luk 15. Koma er å seia JA. Ta imot kallet. Ordet forkynner at dine s…
Er glad for dette. EG fekk koma!
La Jes. sleppa til med si hand. Der er hjelp.
Han kjem sjølv til oss og hentar oss.
674,4: Her er han som vi løse hver s. trell..
IV. Kjem oss til hjelp, heile livet.v.18: i alt.
1) Han er sjølv freista. Kjenner alle forhold, 4,15. Kvar fallgrube er kjent. Me blir alle frista av Dj. Me klarer oss sikkje sjølv.
Livet er ofte vanskeleg.
2) Difor kom han,v.15: utfridde alle dei.
4,16: me kan ha frimod, gå like inn til truna.
Jes. vil ta seg av oss.
Mot syndere strekker den seg, den hånd som ble såret for meg. Den leder meg frem, til Guds stad til mitt hjem, den hånd som ble såret for meg.

Jes. er miskunnsam og trufast, sviktar ikkje, og alt er nåde - i sorg, fristelser, fall i synd, tvil, motløyse.
Han rekk deg si hand - med utfriing.
Tar du imot?
I alt gjeld det: 3,1: Sjå på Jesus = overlata alt til han.
Ein slik frelsar har me! La oss takka.

Kap. 3. Ver på vakt.

Hebr. 3,7-14
(+ 1; 4,1-3). Heb-3.).
Første les. frelste jødar. Forf. veit: kan falle frå. tilbake til jødedommen. Eks. fra Isr. vandring = kjent stoff for dei.
4.Mos.14: 10 speid. sa: nyttar ikkje, probl. for store. Folket fylgde dei. Derfor 40 år i ørken. Pga av vantru, v. 19. Berre Josva og Kaleb trudde.
Dei var blenda av vanskar. Ønska ein lettare veg, til Egypt.
Herren harm, v. 10. Ikkje den ytre handling feil, at dei ville ha det godt. Men hjertet for vill.
Likt nå: formaner sine, 12-14. Viktig:
1. Sjå til. 12. Dette gjeld dei: ver på vakt. Også me er i ørken. Livet har fristelser, me er ikkje framme ennå.
"Begynt er ikke endt, det merk i tide, du som har Jesus kjent, bli ved å stride." (Brorson).
Hebr.12.15: Sjå til at ingen forspiller Guds nåde.
2. Hjarteforholdet avgjer,v.10. fer vilt i hjarto.
v.12: hjå dykk er eit vondt og vantru hjarta.
= utan tillit til Gud.. Ville ikkje fylgja han, uvillig å lida og kjempa som kristen.
Men Kaleb: ei anna ånd i han = Guds Ånd, han trudde Gud.
Vondt = ikkje alltid umoral, men eit hjarte utan tru på Gud.
Frafall: tek til i vårt indre, hjarta, i det små, gudslivet er sjukt.
3. Faren er synd, v. 13b. bli forherda ved syndens svik - når synda bedrar oss - ved å visa at det ikkje er farleg. Dj. brukar list, lokkar oss til fall = gjer hjarta hardt mot Guds røst.
Nå: verden gjer oss opptatt med gode, jordiske ting. Bedrar: gir oss ein truverdig grunn, god unnskyldning, falsk håp om lykke og vinning, lyst
Dj. kan overrumpla oss.
Hvis alle synder kom i sin sanne skikkelse, ville ingen synda.
4. Hald fast. Åp. 3,11; 2,25.
På ordet - til trøst og tilgjeving
til veiledning, advarsel, ta imot tukt.
For: me har fått del med Kristus, v. 14. Der ligg krafta og løysinga. Kristus er svaret. han kan fornya og halda oss fast.

5. Forman kvarandre, v. 13. og set mot i.
Me skal hjelpa kvarandre på vegen, ikkje døma og kritisera unødig.
Me skal døma synd, men gå privat og visa dei rett veg.

Kap. 4. Guds himmel - og Guds ord.

Hebr. 4,9. Kvile.
Dette ordet kan eign skjøna på to måtar – om kvila me får i Gud alt her på jord, og om den endelege kvila i himmelen. Det siste skal me tala om nå.
Himlen. Det står mange stader i Bibelen. Åp.21-22.
Det er målet for livet, der ER noko etter dette livet. Ei sabbatshelg – det er kvile, slik Gud kvilte etter skapinga, 1:Mos.1-2.
Slik vil Gud oss kvile. Det er i den heilage staden, det nye Jersualem. Dette namnet skapet glede og lengt hjå Guds folk. Me er som ei brur pynta for sin brudgom. Ho gleder seg til han.
Me kan tenkja slik: Tenk om eg hadde vore der, og så kome att og fortalt: Slik er det hjå Gud!
Men nå har me fått ord fra eign som har vore der. Jesus kjenner himlen, han veit korleis det er. Og han seier:
1. Alt vondt er borte. Sjukdom, savn, krig og ulukker.Mange har lidd på jord, Hitler, Sovjet, Mao. Aølt dette er ukjent. Det vila ldri skje der. Gud har fullstendig kontroll.
2. Synda er ukjent. Det er mykje synd i verda – nå er den særleg synleg snart i alle land, også innan den offisielle kyrkja. Men den finst inne i oss alle. Den er det skaper så mykje vondt. Me har såre minner som gir oss uro i oss. Me fall i synd, me tenkte, sa og gjorde det me ikkje skulle, og så unnlet me å gjera det gode som me burde. Det gjer eign kristen vondt.
Då er dette for alltid borte! Åp. 21,27.
3. Herlegdomen er stor. Me kan ikkje forstå kor stor den er. Her er det også sant: Det auga ikkje såg og øyra ikkje høyrde, det som ikkje kom opp i menneskehjarta – det er det Gud har gjort ferdig for oss som trur. Himlen er likna med ein by som stråla som ein edelstein, Åp. 21; 7,16. Den er av jaspis, smaragd og safir. Ingen ting kan samanliknast med den.
Men det støreste er å møte Jesus der. Han er vår frelsar og ven. ”Men Jesus vil jeg møte først av alt.”
Den er eign bygning av Gud, ikkje gjort med hender. 2.Kor. 5,1. Hebr. 4,11.

Kven kjem dit? Det er alvoret. Her står: For Guds folk, dei truande. Det er dei som har teke imot Jesus som sin personlege frelsar – og trur – til siste dag på jord.

Kap. 5. Veks i nåde.

Å veksa i nåde.
I vers 11-14 talar forfattaren om lesarane sin åndelege utvikling. Det er ein klår tanke i Bibelen at ein kristen ikkje er ferdig åndeleg sett når han blir frelst. Det er skilnad på ein nyfrelst og ein mogen kristen. Gud vil ikkje at me skal stansa på vegen, men gå fram i kunnskap og erkjenning.

Dette skal me seia meir om her.

Orda her viser at det ikkje alltid er framgang hjå oss kristne, heller ikkje mellom leiarar. Det heng saman med syndefallet, for synda har sett merke i oss på fleire måtar. Mellom anna gjer det at me har ikkje lett for å tenkja åndelege rette tankar. Guds ord er ikkje alltid lett, og det trengs ei åndeleg øving ved sida av opplæring for å sjå Guds meining. Desse problema tek forfattaren opp her.

Då er me inne på den sida at ein kristen kan nekta å veksa i kunnskap. Dei seier gjerne at det var nok det dei fekk første gong då dei blei kristne. Dei les lite for å utvida sin kunnskap og held seg gjerne til den same andaktsboka i fleire tiår. Om boka er aldri så god, vil dei ikkje få sjå evangeliet frå nye synsvinklar. Går dei i tilfelle lite på møte der det er grundig forkynning, vil dei lett stagnera i kunnskap om frelsa og erfaring med Gud.

Det kostar litt tid og arbeid å setja seg inn i nye sider ved den kristne trua. Med ”nye sider” meiner eg ikkje her noko i tillegg til Bibelen. Det tyder her å sjå meir inn i kva Ordet seier om Jesus og mi eiga frelse og helging. Hebreerbrevet er eit godt døme på djupare kunnskap i sjølve frelsesverket.

Dette gjeld og sjølve kvardagslivet vårt, helginga. Eit vakse, moge menneske oppfører seg ikkje som eit barn. Dei fleste har lært å styra temperament og ordbruk og let seg ikkje så lett lokka ut i sinne og slagsmål.

Slik er det óg i det åndelege livet vårt. Orda i Hebr. 5 talar m.a. om det. Dei hadde levd så lenge som kristne at dei burde ha lært unge kristne korleis livet med Gud er og vist dei inn i Guds ord. Men dei er sjølve å rekna som ”bayar” i åndeleg forstand. Og ein baby treng melk og kan ikkje leva av steik og erter og sterk mat. Desse vaksne kristne skjønar ikkje anna en ”melk” – dei lette og enkle sanningar i Guds ord.

Ein viktig grunn var at lesarane var blitt ”trege” til å høyra. Dei hadde ikkje interesse for djupare sanningar i Guds ord. Her i Hebreerbrevet er det særleg sanninga om at Kristus er vår øvsteprest som representerer den meir grundige forkynninga.

Den som berre lever på den første omvendinga og dei kjensler og opplevingar dei hadde då, vil ikkje så lett bli grunnfesta i trua. Han har lettare for å bli riven med av nye retningar som kjem i Jesu namn. Det har me sett mykje av i etterkrigstida. Kan hende var dei så opptekne av det jordiske livet, at dei hadde ikkje krefter og tankar nok til å lesa ei grundig bok om bibelske sanningar. For me treng ofte hjelp av gode hjelpebøker for å nå inn til kjernen i Guds ord nokre stader. Då skal me forresten vera varsame med kva me les. Her er mykje litteratur i dag som ligg i utkanten av den sunne lære – og noko stig over grensa. Må Gud vara oss mot det.

Kap. 6. Ankeret.

Hebr. 6,19f. Eit anker.

Me har eit anker som held oss fast i alle stormar. Kven har det? Den som lever med Gud og er sanne kristne. Ikkje som i kap. 2, 3 og 4, 2. For dei var det inga von.

1. Kva er ankeret?
Kva er det som held båten fast når det trengst? Berre Jesus kan det. Kristi himmelfartsdag drog han til himmelen, innafor forhenget. Der er ankeret sikkert og trygt og fast forankra i Gud.
2. Korleis er eit anker forma?
Det har alltid to armar, ein til kvar side. Og Jesus var både Gud og menneske og difor vår von. Som menneske var han prøvd i alt som kan møta oss, og då viste han at han var Gud. Jesus bestod alle prøver og eksamen. Han svikta ikkje på noko punkt. Som menneske var han og Gud.
3. Korleis får me det?
I Johs 1, 12 er svar: Alle dei som tok imot han… Me som er kristne kom ein dag til Jesus og erkjende våre synder, og av nåde fekk em tru på Jesus og hans frelse. Det var den store r edninga for oss. Og me kom i tide, før stormen og uveret braka laust. Ankeret er då alltid klart.
4. Korleis bruke det?
Eit anker skal ikkje stå på lager og rusta bort. Jfr. Apg. 27,29. Det skal vera med oss heile tida. Og Jesus sa han var det, Mat. 28, 20. Jfr. Kol. 3, 1.
5. Ankeret held!
Det er trygt og fast og når innafor forhenget. Det er evig og dermed sikkert. Me ser det ikkje, men me trur det er der. Jesus er på vår side i himmelen, han har kjøpt oss med blodet sitt og me er hans eigedom. – Ankeret held i alle stormar: i freistingar gjennom livet, i døden og til sist i domen.

Me har ei stor von. Den som er utafor er vonlaus. Det er inga framtid for dei i Guds rike. Dei går under i stormen. (Frå Handfuls on purpose.).

Kap. 7. Melkisedek - Fullkommen frelse.

Melkisedek.

Hebr. 7.
Forhistorien i 1. Mos. 14: - Lot bortført. Abraham befridde Lot. Abraham sa nei til lønn, v. 21-23. (Versene viser til 1. Mos. 14).
En annen person Melkisedek. Senere i Bibelen. Hvem ?
1. Konge i Salem, = Jerusalem. = fred. fred i området.
Fred betyr mer enn fravær av krig. I Guds rike: åndelig, indre fred – med Gud. =mangel nå. Mye uro. Kan lære av fredens by.

2. Var prest. Men han var ingen avgudsprest. Midt i hedenskapet en sann prest – for Den Høyeste Gud, Skaperguden, Den eneste sanne Gud. Hadde kalt Abraham.

Melkisedek betyr ”Rettferdighets konge”. Levde selv rettferdig, og var representant for en rettferdig Gud. Denne Gud hadde utvalgt både presten og Abraham. Melkisedek var til hjelp for troshelten Abraham.

3. Melkisedek kom med vin og brød. Gaver og mat til en trett Herrens tjener. Viste omsorg for ham, slik vi alle skulle gjøre.

Symbol og forbilde på nattverden. Taler tydelig om Jesus. = livsens brød, Joh. 6, 35. Og vintreet, Joh. 15, 1 og 5. I Salme 23, 5: Herren som hyrde (Joh. 10) dekker bord for oss. = den åndelige føde Gud gir sine barn.

4. Melkisedek velsigner Abraham, v. 19. Ikke jordisk gods og ære. Velsignelse er himmelsk godhet og herlighet. Abraham hadde løfte om velsignelse, kap. 12, 2. Melkisedek er redskapet.

Vi har ”all åndelig velsignelse i himmelen i Kristus” (Ef. 1, 3). Ved troen på Jesus. Vi må se den og blir minnet om den.

5. Melkisedek minte Abraham om den sanne Gud. V. 20: Gud har gitt dine fiender i din hånd. Seieren gitt av Gud. Derfor skal Gud ha æren, ikke kongen eller Abraham. Vi trenger slike påminnelser: Ikke vi, men Han har gjort alt. Og vi kan med frimodighet gi Gud all ære.

I v. 19 sier Melkisedek: Velsignet være Abraham av Den Høyeste Gud.
Han eier alt, v. 22 der Abraham svarer.
Alt er Guds eiendom, vi mennesker, kongen, fienden. Det gjør oss ydmyke. Ingen ting er vårt.

6. Melkisedek fikk tiende av Abraham, v. 20. Unødvendig. Uttrykk for takk og anerkjennelse fra Abraham. Prestekongen krevde det ikke, men Abraham følte og forstod: jeg vil gi noe tilbake.

Her i Kongedalen kunne Abraham blitt rik, men i stedet gav han bort noe. Slik virker Guds ord og evangeliet på et menneske. Jfr. Apg. 20, 35.

7. M. forbilde på Messias. To andre steder i Bibelen.
a) Salme 110, 4. David om Messias som konge og prest. Flere steder taler Bibelen om denne dobbelte (og tredobbelte) rolle som Messias har. Her ser vi noe viktig: Du er prest til evig tid etter Melkisedeks vis.

b) I Hebr. 5-7 flere ganger, tillegg: Han er yppersteprest (øvsteprest). Ikke i 1. Mos. 14.
Var alene prest i Salem og samtidig konge. Dermed var han den høyeste.

Vi ser i Hebr. noe mer:
1) Messias øvsteprest etter Melkisedeks vis, Hebr. 5, 6. Noe spesielt ved Melkisedek finner vi her: Han er Messias, dvs. Jesus Kristus.: til evig tid. Prester i Israel var i tjeneste i sin livstid. Etter døden en ny prest.
Jesus som Guds Sønn er derimot evig, og hans gjerning skal aldri gjentas. ”Det er nok det som Jesus gjorde.”

2) Med Kristus skjedde en omskiftelse. Hebr. 7, 12. Om prestedømmet i GT, loven, pakten og løftene. Forskjell på den gamle og den nye pakt, og på Arons og Kristi prestedømme. Aron representerer pakten ved Moses og loven på Sinai. Kristus er den nye pakts hovedperson.

Allerede i GT kom lyset fra den nye pakt inn og varsler om det som skal komme. Her ved Melkisedek. Bilde på den nye pakts prest, dvs på Guds Sønn. Han var ikke Guds Sønn, men gjort lik ham i det historiske, Hebr. 7, 3. Og her ser vi flere ting.

3) Melkisedek var uten far og mor, Hebr. 7, 3; = uten kjent familie og ætt. Ingen begynnelse og ingen ende betyr: vi ikke kjenner hans fødeår eller dødsår. Ikke noe mystisk. I kontrast til slektstavlene i 1. Mosebok og senere. Og i kontrast til øvstepresten Aron som vi kjenner slekta til. Han var bror til Moses.

Vise forskjellen mellom Jesus som Guds Sønn og prestene i GT som var mennesker.
Jesus er opphøyet over alle dem. Var nødvendig. Hebreerbrevet argumenterer slik: Hvis vi kunne bli frelst etter den gamle pakt, hvorfor var det da nødvendig med en ny øvsteprest, lik Melkisedek? Kap. 7, 11. Og det er en hovedsak, sier kap. 8, 1. Vi behøvde en frelser som er fullkommen på alle måter, kap. 7, 26. Derfor måtte Guds Sønn komme. Melkisedek peker fram mot ham.

4) I lys av Melkisedek ser vi at Kristus som frelser er:
a) En evig konge som hersker med rett og rettferdighet. Det skjer nå i nådens rike, og i evigheten i herlighetens rike.
b) Han er freds konge som nå gir hjertefred til syndere som kommer til ham, og han skal en gang opprette et evig fredsrike.

c) Han er prest for Den Høyeste Gud, og ofret seg selv for våre synder på korset. Det er nok for alle mennesker.

d) Han gir velsignelse til Guds folk, både ved tilgivelsen for alle synder og ved at han er med sitt folk alle dager. Han gir oss åndelig mat og styrke på veien.

e) Hans prestedømme og tjeneste er større enn alt annet, kap. 8, 6. Han ber i himmelen og er talsmann og representant for Gud i prøvelser og anfektelser.

---
Hebr. 7,24-28-8,2.Fullkommen frelse.

Jesus som vår yppersteprest er en hovedsak i kristendommen. Kap. 8, 1. Her bruker forfatteren et bilde fra GT. Der var alle mennesker (som nå) ufullkomne, og derfor var også prestene det. De hadde mangler som mennesker og kunne derfor ikke gjøre en fullkommen gjerning.

Med Jesus kom noe nytt. Han var fullkommen. Hele Bibelen sier det. Derfor var det også en fullkommen frelse han kom med. V. 25. Slik ligner han Melkisedek i 1. Mos. 14 og Salme 110. Hebr. 7, 1. Men vi skal ikke tale om Melkisedek her, se et annet innlegg foran. Her ser vi flere sider ved frelsen:

1. Jesus er fullkommen, v. 26. 28. Det er et sterkt bilde av Frelseren.
a) Det var ingen lyte ved Jesus. Han var Gud og opphøyet over alle, hellig og ren. Han var også prøvd i alt uten å synde, kap. 4, 15. Og Peter sier i 1. Pet. 2, 22: Han gjorde ikke synd. Det er Jesu attest.

b) Vi måtte han en fullkommen frelser, det var nødvendig for vår del. Vi kan ikke frelse oss elv og kan heller ikke hjelpe til. Vi er så ødelagt av synd at det er umulig for oss å være god.
- Synden førte oss bort fra Gud, Jes. 59, 2. Den har gjort skillsmisse mellom oss og Gud.
- Synden har også ødelagt oss og gjort oss uduelige i all vår gjerning. Det som var umulig for loven fordi den var maktesløs på grunn av kjøtet, Rom. 8, 3. I v. 7 sier Paulus der: kjøtet (vår medfødet natur) er ikke Guds lov lydig og kan heller ikke være det. Det har ført til at ingen søker Gud, Rom. 3, 11. Ja, vi er rett forstått djevelens barn, 1. Johs 3,10.

Det er bare Guds Sønn som kan frelse.

2. Jesus ga et fullkomment offer, v. 27.
Derfor er det ebdre enn alle offer i GT. Det er annerledes og bedre, kap. 8, 5. Arons prestedømme er et forbilde eller en skygge av Jesu tjeneste og frelse.

a) I den gamle pakt var det mange prester og alle var skrøpelige, v. 28.
- Det ble ofret et dyr hver dag både morgen og kveld samt på de store høytider og når noen f. eks. hadde syndet. Derfor var det en stadig gudstjeneste i templet med slike offer.
- Ypperstepresten Aron og etterfølgere måtte først ofre for sine egne synder på den store forsoningsdagen, deretter for folket, v. 27 og 3. Mos. 16.

b) I den nye pakt er det en prest – det er Jesus. Egentlig er det ingen andre prester etter bibelsk språkbruk.
- Han ofret en dag –på korset langfredag.
- Det ene offer var nok for alle til alle tider. Jesus død var for alle, v. 27b.

Den gamle pakt var ikke feil eller gal. Gud ville det slik. Men det var for svakt, v. 18. Den var bare en skygge av det fullkomne og slik en forberedelse.

Jesu verk er det egentlige. Han sonet for alle verdens synder, betalte skyldbrevet og åpnet himmelen – og derfor kan han glemme synden. Den er oppgjort. Når vi regner med det, kan vi nærme oss Gud, v. 19.b. Det var ingen mangler ved hans frelse. Og det fører oss over i neste avsnitt:

3. Jesus kan fullkommen frelse, v. 25.
Alt er ferdig, kom til bryllupet. Her må vi stanse ved et par ting fra teksten:
a) Jesus ber oss om å komme.
Det er vår del. Johs 6, 37. Det innebærer å bekjenne synd. De gamle haugianerne sa: Å tro er å komme til Jesus med sin synd. Jeg tror det er rett. Da skjer det som Johannes taler om: Dersom vi bekjenner våre synder, 1. Johs 1, 9. Da renser han oss fra all synd. Jes. 1, 18. Da står du fullkommen ren for Guds åsyn. Du er like ren og fin som Jesus selv er, og du er skjult i ham. Englene skal ikke finne noe feil ved deg!

Dette skal vi ikke oppfatte som en gjerning, noe vå må prestere eller gjøre godt nok for å bli frelste. Alt er Guds gjerning. Men skal det bli mitt, må jeg jo åpne hånden og si takk. Det er i grunnen så enkelt.

b) Jesus ber for oss, v. 25.
Han lever alltid for å gå i forbønn for oss. Og i kap. 9, 24: han åpenbares for Guds åsyn for vår skyld – og det gjør han både som talsmann, stedfortreder og forbeder.

Dette er Jesu yppersteprestlige tjeneste i himmelen i dag, slik han har vist oss det i Johs 17. Offeret er ferdig. Nå ber han for oss alle. Det er han livsoppgave, eller rettere evighetsoppgave så lenge det er mennesker på jorden.

Han lever, står det. Det er vedvarende uten stans. Og han ber om minst to ting:
- Det er at vi som tror må bli bevart i troen. Når du glemmer å be, er trett og sliten og kanskje har lite tro på bønn. Da ber Jesus for deg. Johs 17,11. Og han ber om at du og jeg må nå fram – og bli evig frelst hjemme i himmelen.

- Men han ber nok også om at flere må komme og ta imot den ferdige gaven. Han ber for misjonen og arbeidet i Guds rike. Sangeren har når han sier:

Jesus vil ha alle, selv om niognitti var innen folden i forvar.- Jesus vil ha alle.

Kap. 8. Ei ny pakt.

Kap. 8. Den nye pakta.

I Bibelen er det fleire pakter. Men det er to store hovudpakter – den gamle og den nye pakt. Og den nye pakta er betre av di ho er lovfest (eller grunnfest) i betre lovnader, v. 6. Eit godt ord om dette finn me i profeten Jeremias kap. 31, 31ff.

Pakt tyder ein avtale, ofte skriftleg, som i eit ekteskap. Der er det både krav og lovnad. Den gamle pakta var ikkje fullkomen, v. 7. Den vart til på Sinai og var tosidig og midlertidig og avgrensa til jødar. Alt avhang av om dei kunne halda lova på Sinai. Det kunne ingen.

Difor var det naudsynleg med ei ny pakt. Den er annleis, v. 9. Om folk skulle bli frelst, var ein ny pakt naudsynleg. Og det var i Guds plan frå æva av, men Gud har klarlagt det gradvis.

Denne nye pakta er einsidig. Det kjem fram nedafor. Og me går over til Jer. 31, sidan den forklarar det godt. Tilvisingar er til kap. 31 om ikkje anna er sagt.

1. Pakta er av Gud, v. 31.
Eg gjer ei ny pakt, seier Herren. I den gamle pakta måtte menneska gjera gjerningar for å bli frelst. Paulus skriv i Rom. 10, 5: Den som gjer det, skal leva. I den nye pakta er alt av Gud, og det lukkar alt vårt eige ute. Difor er det nåde – for inkje og utan forteneste. Dette er ei hovudsak for Paulus, t.d. Gal 2, 16. Og me lærer dette seint. Det ligg i vår natur at me skal hjelpa til og ha litt ære for alt. Men Paulus skriv i Romn. 3, 27: Kvar er då vår ros? Den er utestengd. Her var og Luther sin kamp. Kyrkja hadde innprenta han at gjerningar var naudsynlege. Då han såg evangeliet om nåden, skreiv han: Trua grip Kristus.

2. Pakta er for alle, v. 34a.
Hebr. 8,11 seier og det: Alle skal kjenna meg. Det gjeld ikkje berre jødar og gode menneske. Her er alle medrekna. Evangeliet er og for taparen. Det er heller ikkje nokre spesielt utvalde dette handlar om, slik somme lærer. Nei, frelsa er for verda, Johannes. 3, 16. Og det er alle som bur her. Paulus skriv klårt om det: Gud vil at alle menneske skal bli frelst, 1. Tim. 2, 4. Og Peter seier det same: Han vil ikkje at nokkon skal gå fortapt, men at alle skal koma til omvending, 2. Pet, 3, 9. Ikke en så ussel er at ei Jesus har ham kjær.

3. Pakta inneber full tilgjeving, v. 34b (Hebr. 8, 12).
Synda er tilgjeven og gløymt av Gud når me vender om. Det er ein grunnpillar i kristendommen. Dette bygger på Guds miskunn og Golagta. (Jfr. Hebr. 10, 12.14. 16.) For alle synder – det gjeld heile livet og ikkje berre fortida. Han tilgir igjen og igjen og igjen. ”Han glemmer msin syn der ved Golgatas høy.” Synda er så å seia gravlagd og borte for alltid. Mika 7,19: Han har kasta dei i havets djup. Jfr. Jes. 43, 25 og 44, 22.

I syndsforlatelsens rike, fortapte synderes hvilested, der Gud me slekten har sluttet fred, der Satans makter må vike…

4. Pakta gir oss ei indre lydnad, v. 33-34.
Det er ikkje tvang å leva etter Guds vilje og ord. Me har fått eit nytt hjarta og dermed ein ny vilje som vil gå Guds veg. Esek. 36, 26ff. Hebr. 8, 10-11. Den nye natura vår har faktisk lyst til å fylgja Guds veg. Det er ei guddommeleg natur, skriv Peter, 2. pet. 1, 4. Og Paulus skriv i Rom. 7, 22: Mitt indre menneske seier med glede ja til Guds lov (NO-78). Elles er det omsett slik: Den har hug til Guds lov. Det er desse Jesus meiner i Johs 4, 23: Gud vil ha sanne tilbedarar.

Men – det er viktig å vita for ein kristen at han framleis har den gamle natura i seg, som slett ikkje vil vera Guds ven. Og det er her kampen står for oss så ofte. Desse to strir om plassen i oss.

5. Det er ei NY pakt.
Det tyder og at den gamle pakta er avsett, den er ikkje brukbar. Hebr. 8, 13. Og det skjedde ved Jesu død, Hebr. 9, 17. Jesu offer var det siste, og då Jerusalem vart øydelagt av romarane, var det slutt på ofringane i templet. Nå gjeld berre Jesu død. Ingen blir frelst utan å tru det. Hebr. 9, 12. 14. Det er det nye som kom, jfr. 2. Kor. 5, 17.

Kap. 9. Tabernaklet, Døden,Blodig frelse.

Hebr. 9, 1- Tabernakel-tenesta i GT.Den gamle pakta hadde sine føresegner om gudstenesta, og dei var ein skugge av den nye pakta og eit varsel om at noko nytt og betre skulle koma. (Sjå óg kap. 10, 1.) Her i kap. 9 tek forfattaren fram fleire detaljar frå Tabernaklet og viser slik at mykje av det er førebilete på Jesus og frelsa.

Me kan altså få eit større og grundigare syn på frelsesverket ved å gå inn i tabernakel-tenesta. Me kan ikkje gå inn i alle detaljar her, men sjå på nokre hovudliner. – Det er brukt mykje plass i Bibelen på å visa oss Tabernaklet, meir enn mykje anna. Heile 50 kapitler er brukt i Bibelen om det. det er 13 kapitler i 2. Mosebok, 18. kap. i 3. Mosebok, 13. kap. i 4. Mosebok, 2 kap. i 5. Mosebok og 4 kapitler i Hebreerbrevet. Dette brevet står slik i ei særstode i Bibelen. Ingen andre stader finn me dette teltet forklart. Ein viktig grunn til det kan vera at dette brevet er skrive til jødar som kjende soga si godt. Mykje av litteraturen i NT er elles skrive til heidningekristne eller ein blanda forsamling.

1. Korleis Tabernaklet var, v. 1-Tabernaklet er kalla ein heilagdom der gudstenesta var. Det var altså eit Guds hus på ein særleg måte. I første del av den gamle pakta var det eit telt, og seinare kom templet som var ein fast bygning. Teltet var flyttbart, og det er utgangspunkt for det Hebreerbrevet skriv om.
Me finn omtalen av Tabernaklet i 2. Mos. frå kap. 25. Moses skulle byggja det etter det biletet Herren ville syna han på fjellet (2. Mos. 25, 9 og 40). Ordet bilete (tavnit) tyder ei form eller liknar noko. Moses har sett noko eller fått forklaring på noko på fjellet. Det skulle han ha som modell.

1) Først ser me at det var to rom, eller to telt, Hebr. 9, 2-3 og 7. Det største var det heilage der lysestaken, røykofferaltaret og bordet med skodebrødet var. Lyset skulle brenna natt og dag utan stans – slik Kristus er verda sitt lys så lenge nådetida varer. Røyken er bilete i Bibelen på bøn. I heilagdomen stig Kristi bøner opp til Gud for oss. Og skodebrødet vart fornya kvar veke slik at det alltid låg brød på bordet. Dei ”gamle” brøda skulle prestane få eta, og Jesus sa han var livsens brød som gir oss åndeleg mat og næring. I dette rommer kunne prestane gå inn.

2) Det minste rommet eller teltet vart kall Det høgheilage eller Det aller heilagste. Her stod berre ein ting, paktkista der lovtavlene var, samt Arons stav og gullkrukke med manna. Hit kunne berre øvstepresten gå inn ein gong om året, på den stor soningsdagen, 3. Mos. 16. Og då måtte han ha med seg blod til soning fro synd. Loket på paktkista var spesiell. Den var av gull og oppå den var to kjerubar (englar), og loket vart kalla Nådestolen. Der ville Gud møta folket og tala til dei gjennom øvstepresten.

3) Kring Tabernaklet var Føregarden, ein stor plass på om lag 1 ¼ dekar. Her kunne alle gå inn, både kvinner og menn. Men det var ikkje plass til alle på ein gong, ein reknar med at det var ikr. 2 ½ mill jødar på reis i øydemarka. I praksis var det truleg berre representantar frå kva stamme som gjekk der. I føregarden var det to viktige ”møbel”: Koparaltaret og vaskekaret. I heile Tabernaklet er det mange førebilete og åndelege sanningar, og me kan ikkje ta med alt her. Og inngangen til plassen var i aust. (Her er ein litt uviss. Nokre seier inngangen var i vest, andre i aust.)

Altaret var eit brennofferaltar av kopar. Det var det første dei såg når dei kom inn i føregarden. Det minna dei om kor naudsynleg det var med offer for å leva med Herren. Synda måtte sonast. Vaskekaret var fylt av vatn som prestane kunne vaska seg i under tenesta.

4) Folket budde ikring Tabernaklet. Nærast det var levittane sin plass, og Moses og Aron budde ved inngangen. Dei skulle både vakta Teltet og halda det i stand. Utanfor levittane var telta til dei tolv stammane etter Jakobs søner. Dei hadde sine faste plassar. Me veit at dei reiste mykje og flytte på seg i dei vel 38 åra dei var i øydemarka, og då var det viktig å halda orden i alt.

I aust budde Sebulon, Juda og Issakar. I I vest budde Bejamin, Efraim og Manasse. I I nord var Asjer, Dan og Naftali. Og i sør budde Simeon, Rubene og Gad. -
---

Hebr. 9, 27-28.

Det er mykje usikkert i denne verda. Mykje kan endrast, både i oss og av oss menneske. Livet kan vera variabelt og forskjellig. Det er så ulikt det me opplever og må gjennom.
Likevel - noko står ennå fast, og det merkelege er at det vil folk flest helst gløyma! Så djput er fallet og så øydelagd er vår natur.

1. Døden.
Den er sikker. Den er vår lodd og del. Det er så bestemt at alle må døy. Det er ein ufråvikeleg regel i menneskelivet om ein trur på Gud eller ikkje. Livet tar slutt ein gong, og dødens engel kjem til alle hus. Det er som Paulus seier: Syndens løn er døden, Rom. 6, 23.
Og døden er ei fylgje av synda, den kom resultat av syndefallet i Eden. 1. Mos. 3. Difor gjeld den alle menneske.
Det står om Jesus i påsken: Han er skuldig til å døy (Mat. 26,66. Jesus var det avdi han tok vår syndeskyld. Men det er og sant om oss. Me er skuldige til å døy, som menneske og som syndarar. Og i Mar. 14, 64 står det: alle fann han skuldige til å døy. Det var ingen tvil hjå folket. Det var ikkje Pilatus soms a det eller yppersteprestane. Folket var med på det.
Og slik er det med oss. Gud skal finna oss skuldige i døden. Men ein dag vil folk flest sjå sanninga i det: me er ikkje betre. me må den vegen.
Nå skjer noko merkeleg: folk flest gjer døden ufarleg. Nå blir det sagt: Det er ein naturleg del av livet. me er ikkje red døden, men lidinga ved døden, seier dei.
Kva snakk er dette? Døden er ikkje naturleg! Me er skapt til livet, og døden er mot alt som heiter liv. Døden er ei fylgje av synda, eit resultat av synda og som ei førebels straff over synda.
Paulus skriv: og døden kom inn på grunn av synda, avdi dei synda alle. Rom. 5, 12.
Det er døden sitt alvor: det er eit punktum, ein slutt, den set eit skilje. Og det er eit forvarsel om eit endeleg evig skilje. Job seier: Om noen få år skal jeg vandre den vei som jeg ikke vender tilbake. Han visste det rette: Døden er den endelege slutten på dette livet.
For mange år sida kom det ut ei bok om dei sister tider sett frå ikkje-religiøs synsstad, med tittelen: Ingen går fri. Og nett slik vil det bli: ingen går fri - kristen og hedning, høg og låg, alle må inn gjennom denne porten. Det seier ordet oss i dag.

2. Dom.
Det andre som er sikkert er at døden ikkje er slutten. Og deretter dom, står det. Når me står ved ei grav skal me vita: denne personen skal ein gong kom attende, stå opp. Det er klår tale i Bibelen.
På nestsiste blad i Bibelen har me det: eg såg dei døde stå for Gud, små og store. det tyder alle, også barna skal stå til reknskap for Gud. Det blir et veldig møte. Ingen kan stikka seg vekk der. Også dei kremerte er der, dei som strødde oska ut over fjella vert samla til dommen. Gravenme skal opnast.
Jesus sa det sjølv i Joh. 5, 28f.: Den time kommer da alle de som er i gravene skal høre hans røst. Og de skal komme ut - til liv eller til dom. Det skjer kanskje ikkjje på same dag, men det vil skje. Og det er alvoret og poenget.
Då står det, skal dei dømast etter sine liv og gjerningar. Det ytre livet viser det indre i mennesket.Ingen ting er gløymt hos Gud.
Likninga i Mat. 25, 14 om talentane viser og det: han med den eine talenten brukte ikkje sin anledning om han var liten. Difor vart kan kasta ut.
Dette er ein ubehageleg tanke for menneska. Men det er nødvendig å stansa for det i vår tid som har gløymt dommen. Og i Åp. 20, 15 står det klart: Berre dei som var oppskrivne i livens bok slapp fri. Og der kjem berre dei truande. Det er ikkje nok at du ein gong vart døypt eller ein gong var med. Det er spørsmål etter om du lever i trua og Guds nåde nå.
Dette skal me forkynna, seier Bibelen. I Apg. 10, 42: Han bød oss å forkynne for folket og vitne at han er den som Gud har sett til domar over levande og døde. Så det er ei plikt for prests og prediaknt å forkynna klårt og sant om dommen. Gjer me det nå?
Ofte har me eit feil bilde av Gud, og det kjem oftast frå forkynning og kristne bøker. I ein radioandakt nyleg vart det sagt: Gud er ikkje ein politimann som ser etter feil hos folk.
Jo, det og. Han er mykje, men og den som ser alt og som vil straffa folk for alt.
I Salmane har me eit par fine ord om dette: Salme 45,8 seier: Du hater ondskap - og det vonde er jo hjå menneska. Og i Salme 5, 8: Du hatar alle dei som gjer urett. Gud hatar ikkje berre sjølve handlinga og synda, men og han som gjer handlinga. Og han hatar dei fordi at dei gjer det dei gjer, altså for handlinga si skuld og ikkje noko personleg. Men person og handling heng nøye saman. Me gjer etter det som bur i oss. Det indre vil bryta ut i gjerning. Den somtenkjer vondt om andre menneske vil koma til å tala vondt om dei.
Ve dei som ikkje trur på Jesus og får rensa sitt indre og ytre liv.

3. Jesu død og dom.
Slik me døyr ein gong og vert dømde, slik gjorde Jesus det og. Når Jesu død vert omtala her er det nett med tanke på det som alt er sagt. På grunn av synda er me dømde til å døy både lekamleg og evig og åndeleg. Dommen er nett den evige død i pine i helvete.
Difor måtte Jesus koma. Men Jesus død var noko anna enn vår. Me døyr på grunn av vår eiga og slekta si synd. Jesu død var eit offer og soning nettopp for sletta verda si synd. Gud handla i Jesu død. Noko stort hende.
Nå er me altså på Golgata. Der skulle Jesus ta bort vedra si synd då han vart ofra. Mange si synd, står det. I realiteten er det alle si synd avdi me er så mange. Denne synda var betalt, sona, straffa. Gud ordna opp med alt i Jesus død langfredag.
Og hovudpoenget her er at dette skal ikkje gjentakast. Slik me berre kan døy ein gong og dømast ein gong, slik skulle Jesus berre døy den eine gongen. Det han gjorde skal ikkje og kan ikkje gjentakast eller forbetrast.
Dette kjem att i kap. 10 vers 12 og 14 og 18. Jesus har bore fram eit einaste offer for synder. Då var det ferdig. Då sette han seg, hans teneste var slutt. Med det eine offeret har han for alltid gjort oss fullkomne. Det mangla ikkje noko i offeret. Så veldig var Jesu død. Ja, det står rett ut: då trengst det ikkje meir noko offer. I Jesu død er det alt forlating for all synd. Og der det er forlating der er mennesket frelst.
Så står det eit ord i Joh. 1, 12 som må vera med for at biletet skal verta rett: Alle dei som tok imot han fekk retten til å vera Guds barn. Alt var ordna for lenge sidan. Men dette store må bli mitt. Eg må på sett og vis få tak i det.
Det skjer altså ved å ta imot Jesus som sin personlege frelsar. I den stunda får eg alt det Jesus er og har gjort. Heile hans frelse og rettferd blit mi. Då er eg fri dommen. Det var jo min dom han tok på krossen.
- Ein gut stod saman med far på slottsplassen ein 17. mai. Barnetoget kom oppover Karl Johan og guten stirde opp mot slottsbalkongen og var uroleg. Kjem han ikkje snart? Med eitt vart barnet stille. Guten berre ser og ser. Og rister i den vesle kroppen. For nå lyfter kongen handa til lua si og helsar, vinkar til folket. Og guten ser: han såg meg, helste på meg. - Guten ser på far: Far, nå går me!
Kvifor? Han hadde sett kongen, og det var nok. Han trong ikkje meir.
Den som har sett Jesus har og fått alt. Han treng ikkje meir. Då er han fri, har opplevd det største på denne jord. Edin Holme seier i eit dikt: Den som ham har sett, kan intet friste, ringe synes alt han siden ser. Den som eier ham kan alting miste, han begjærer siden intet mer.
Og då - då skjer endå ein ting: Han gleder seg til

4. Jesus gjenkomst.
Denne Jesus skal kom endå ein gong og openberra seg. Då er der nokre som ventar på han, er ferdig, frelst. Og då hentar han dei heim til sin salige himmel. Evig borte og fri frå alt vondt og synd.
Hvor salig da den som når alt farer hen, har Jesus og himlen igjen.

En blodig frelse.

Hebr. 9, 7-9.

Bibelen taler mye om blod. Og blod betyr liv. Uten blod i legemet, er det dødt. Blodet er slik selve livsvæska. I åndelig forstand er det på samme måte. Hebr. 9, 22 slår det fast: Uten at blod blir utgydt, skjer ikke forlatelse. Frelsen er med andre ord sterkt knyttet til blodet. Det finner vi gjennom hele Bibelen. Også i andre religioner kan vi se blodige offer og noen som må late livet. Straffen og dommen for syn er nemlig død. Noen må dø når folk synder. Og offerblod taler om en stedfortredende frelse. Noen ofrer seg for andre.

I. GT.

Jødedommen er bygget på blodoffer.

Det er ikke den eneste byggestein, men en meget viktig del av jødenes religion. Det ser vi allerede da Kain og Abel ofret til Gud noen tid etter syndefallet. Hvilket offer var velbehagelig for Gud og som han anerkjente? Det var ikke Kains offer, selv om han ga det beste han hadde arbeidet med. Han hadde sikkert gjort sitt aller beste og mente han kunne tilfredsstille Gud med det. Men alt dette ble forkastet.

Det offeret Gud tok imot var Abels blodige offer, da han slaktet og ofret et lam. 1. Mos. 4, 4. Her ser vi det første blodige offer i historien så langt vi kjenner til det. Bare det ble anerkjent av Gud. Og i 1. Mos. 8, 20 møter vi Noah som tok av de rene dyr og fugler og ofret brennoffer. Herren kjente den velbehagelige duft, står det, v. 21.

Slik er Guds vilje. All synd er til ubehag for Gud og gjør ham vred. Den må sones, og dommen lyder på død. Derfor må blod flyte. Det taler nettopp om straffen og dens alvor innfor Gud.

Abrahams ofring på Moria berg er et sterkt, men ganske klart bilde på frelsen. Han skulle ofre sin sønn. Et liv måtte gå tapt. Mennesket skal dø på grunn av sin synd. Og da må et menneske sone for synden. Et legeme må blø og død. Derfor står det i hebr. 1, 5: Et legeme laget du til meg – det sier Messias til sin Far. Isak skulle dø, men Gud ordnet med en stedfortreder. Da var det ikke nok å ofre frukt og grønnsaker. Et liv måtte brukes. Og Gud ordnet med en vær som Isaks stedfortreder.

Et annet bilde og eksempel er utgangen av Egypt i den første påske. Da skulle Guds dom gå over menneskene i Egypt på grunn av deres synd og ulydighet. Alle førstefødte skulle dø i landet. Da viste Gud Moses en utvei. Og la oss merke oss at det var bare den som var gyldig. Alle andre forsøk ville være nytteløse.

Frelsesmåten i Egypt var et lam. Det skulle være stedfortreder for alle jødiske familier i Egypt på den tiden. De skulle slakte lammet og samle blodet for å stryke det på dørstolpene. 2. Mos. 12. Og dette ble deres redning. Dødsengelen gikk deres hus forbi. Mange tusen lam og dyre er blitt slaktet i ettertiden, i ødemarken og senere ved tabernaklet og templet. Mange, mange tusen liv er brukt for å vise soningens alvor. I løpet av 1000 år skjedde dette.  

Likevel – Bibelen taler tydelig om at dette dyreblod ikke kunne frelse dem, Hebr. 9, 9-10. Det var aldri Guds mening at folk skulle bli frelst ved dyreblod. Ingen annen skapning enn mennesket kan være menneskets stedfortreder. Derfor kom Jesus som både Gud og menneske. Jødenes dyreoffer hadde minst to andre funksjoner:

- De skulle være en påminnelse om synder, kap. 10, 3. Hver gang det skjedde et offer f. eks. på tempelplassen, visste troende jøder at de var syndere. Og de forstod at det måtte et offer til. Jfr. 4. Mos. 5, 15b. 

- De var også en skygge av det fullkomne, kap. 10. 1. Da skjønte de at ville komme noe større og bedre enn okse og lam. Men offerblodet ble da et varsel om Messias som skulle lide og dø for synden, som Jesaja 53 taler litt om.

II. NT.

I tidens fylde kom det fullkomne. Gal. 4, 4.

I Hebr. 9, 10b finner vi ordene: ”Inntil den tid da alt skulle settes i rette skikk.” Det er nettopp ordene om lover og forskrifter i den gamle pakt han taler om her. De skulle fortsette til den nye pakt kom. For i den gamle pakt var ikke alt blitt åpenbart, b. 8. Men det var et bilde på ”den nåværende tid”, v. 9. Og det er den nytestamentlige tid.

Men også nå gjelder det at synden må bøtes med død. Det er dens lønn. Rom. 6, 23. Blodet er veien til Gud. La oss nevne noen sterke ord om dette her.

a) Hebr. 9, 12: ”Han gikk inn i helligdommen én gang for alle og fant en evig forløsning.”

Da Jesus gikk inn i himmelen, kom han med sitt eget blod. Dermed viste han at han hadde kjøpt oss en full forløsning på korset. Frelsen var ferdig. Han hadde betalt med et evig blod, det gjelder til alle tider for alle som tror. Der fant han en evig forløsning. Ordet ”fant” blir av noen oversatt med ”vant”. Det gir også mening: Han kjempet mot synd og vondskap og vant seier.

Peter understreker dette at kjøpesummen var blodet, 1. Pet. 1, 18-19. Kristi dyre blod var prisen for vår plass i himmelen. En blodig frelse betyr altså at den er kjøpt dyrt med blod. En sanger sier det slik:

Det er sangen om blodet –

Guds evige pakt –

Om det hellige offer han selv har fullbrakt.

Det er sangen om blodet,

Den kostbare pris,

Som alene kan åpne

Et stengt Paradis.

b) Hebr. 9, 14: ”Hvor mye mer skal da Kristi blod – han som i kraft av en evig Ånd bar seg selv fram for Gud som et lyteløst offer – rense vår samvittighet fra døde gjerninger så vi kan tjene den levende Gud!”

Jesu blod kan rense samvittigheten fra skyld, for det gir syndenes forlatelse, v. 22. Jeg får del i frelsen bare ved blodet og ikke ved noen av mine egne gjerninger. De er døde. Vi kan ikke frelse oss selv, og må altså få del i frelsen i Jesu blod. Vi blir ikke Guds barn av gjerninger, offer, arbeid for Guds rike, alvor i livet eller forskjellige slags seremonier. Det skjer bare ved tro på Jesu frelsesverk på Golgata.

Johannes skriver slik: Dersom vi vandrer i lyset. Likesom han er i lyset, da har vi samfunn med hverandre, og Jesu, hans Sønns blod, renser oss fra all synd. 1. Joh. 1, 7. Å leve i lyset er å bekjenne alt som er galt og være åpen for Gud med hele livet. Da lever vi i renselsen.

I Rom. 3, 25 leser vi at Gud stilte Jesus fram i blodet som en nådestol ved troen. Nådestolen er lokket på paktens ark og betyr soningsstedet der blodet ble stenket som soning for synden. Jesus er det stedet nå. Frelsen i ham er av nåde. Vi får den gratis. Fredrik Wisløff sang om dette i sin ungdom:

Jeg var fortapt og så ingen vei,

da så jeg blodet.

Da ingen makt kunne frelse meg,

da frelste blodet.

3) I Hebr. 10, 19 ser vi dette: Vi har altså i Jesu blod frimodighet til å gå inn i helligdommen. Her er det ikke tale om frimodighet for mennesker til å vitne eller vise hvem vi er som kristne. Her taler han om å være frimodig innfor Guds ansikt. Vi våger å gå til Gud med alle ting. Slik var det ikke før da vi levde i verden. Hele livet som kristen kan vi komme slik med åpent sinn. Vi er ikke lenger redd for Gud. For blodet har renset oss helt og fullt.

I tillegg har vi fått frimodighet til møte Gud i himmelen! Det kan skje ved død eller ved Jesu gjenkomst. Vi har som troende ingen grunn til å frykte det ene eller det andre. Vi er rede til å dø og å møte Gud i hans himmel - ved troen på hans Sønn.

I Åp. 7 fortelles om noen som kom til himmelen, og om grunnen til at de nådde fram. De var nemlig renset og tvettet i Lammets blod, v. 14. Da står det i v. 15: Derfor er de for Guds trone. Jesu blod er den eneste grunnen til at noen kan og skal komme til Guds himmel. Hele den frelste skare i himmelen vil synge om det og takke ham for det. De vet ikke av noen annen grunn til frelse.

Har du det slik? Eller skjuler du noe av synden og vil helst ikke at det skal komme fram i lyset for Gud? Du må ikke bortforklare, omtolke eller gi andre ansvaret for din synd. Det stenger himmeldøra for deg. Det er du alene som står med ansvaret. Kom derfor i denne stund og tal ut med din Gud. Han er deg så nær. Og da vil du være med i Guds evige rike, og det blir sant det sangeren synger:

Når jeg står hjemme i hvite klær,

da skal jeg synge som aldri her –

en takk for blodet.

Amen.

Kap. 10.Skugge av det fullkomne.- Guds lovnader.

Skugge og hovudsak.
Me veit alle at ein skugge aldri kan gi eit korrekt og fullstendig bilete av ein person eller ein ting. Det blir berre konturar og litt om omfanget tingen har. Me kan sjå for oss korleis det verkeleg er, og kan skilja om det er ein mann eller ein hund t.d.

Eit par stader står det i Hebr. at det som hende i GT var ein slik skugge av det som ville skje når Jesus kom. Det tyder at tabernaklet, presteskapet og ofringane var slike skuggar. Det er ikkje sagt at alle små detaljar i den gamle pakt var direkte førebilete på det nye. Det kan godt vera det, men personleg har eg ikkje fått lys over mykje av det. Men der er nokre hovudliner som går att heile tida og som me kan gleda oss over i første omgang.

I dette kapitlet finn me nokre hovudliner.

Kap. 10, 1- 18. Siste del av læredelen i brevet.
Offera og offertenesta i GT er det sagt noko om her:
1) Lova er berre ein skugge av framtida. Lova er her uttrykk for offertenesta i GT. Og skuggen er eit førevarsel, ein slags ordlaus profeti.

2) Offera då var ikkje fullkomne. Då hadde dei slutta med offera – men dei heldt fram kvart år i lange tider. Synda ville vore borte og samvitet reint. Det viser at dei var ufullstendige. I v. 4 seier han det klårt: Blod av dyr har ikkje verdi som soning. Det kan ikkje ta bort synder. Blod er symbolord for død, og det tyder ingen ting for våre synder om eit dyr døyr. Dyret er symbol om at synda må bort ved død.

3) Offera er ei påminning om synd hjå folket. Og dermed var det behov for fleire offer og ei påminning og profeti om eit anna slags offer som var fullkomen. Dette viser og at synd er alvor og at eit menneske ikkje kan leva med synd i samfunn med Gud.

4) Jesus skulle bli offeret – det var profetert i GT. Og det er ein profeti både om Jesu fødsel og hans død, v. 5ff. Det er meininga med profetordet i Salme 40, 7-9.
- Då han steig inn i verda, står det, tala han ordet i Salme 40.7ff. Ein lekam laga du Herre, seier han. For å vera menneske måtte han ha ein lekam. Den måtte han og ha om han skulle bli eit offer.
- Men han skulle ikkje gi dei vanlege offera som gjekk føre seg i templet. Det hadde vore nok av dei, og folket burde kjenne synda sit alvor.
- Jesus skulle tvert om gjera Guds vilje i heile sin fullnad. Og det var skrive i boka og slik gjort kjent for folket. Det som er skrive er fast og sikkert.

5) Eit førebels og eit fullstendig offer.
I v. 8 står noko om at lova var førebels: Gud hadde ikkje (lenger) hug til syndoffer – endå det var etter Guds lov. Deretter kjem det, v. 9: Messias skal gjera Guds vilje. Meininga er at han her tek bort den gamle ordninga med offer av dyr i templet, og stig sjølv fram som det siste offer.

Det Jesus gjorde då var heile frelsesverket med forsoninga for heile verda sine synder, v. 10. Og det hadde så stor kraft at ved dette eine offeret har me blitt helga, står det. Helginga her er ikkje det me ofte tenkjer om ordet. Her står det for at me vart gjort skikka for Gud. Jfr. Kol. 1, 12. Dette eine offeret står i motsetnad dei millionar av offer som jødane hadde bore fram i tabernaklet og templet. Den tida var nå over ved at ein mann døde.

Dette viser at denne eine mannen – Jesus – var så mykje meir verd enn alt det som var gjort før. Slik kunne det vera av di han var Guds Son.

Guds plan var altså at det i mange år skulle vera ei førebels gudsteneste med offer av dyr for å visa folket kor alvorleg synda var og kor viktig Messias si gjerning var. Dette er uttrykk for:

6) Jesu offer er det siste og fullstendige. Det viser seg på fleire måtar:
- Han sette det gamle til side, oppheva den gamle Moselova sine offer. Den hadde gjort si teneste nå. Dei var berre skuggar.
- Jesus sette seg som øvsteprest, v. 12. Det hadde ein øvsteprest ikkje høve til i templet medan han ofra. Han skulle alltid stå, det var og ein skugge av at handlinga ikkje var endeleg og ferdig. Dagleg bar dei fram offer for Gud, v. 11. Jesus bar fram seg sjølv som det einaste gyldige offer – og deretter sette hans eg. Alt var nå ferdig.- Då er på Golgata. Før Jesus slokna, ropa han: Det er fullbrakt. Johs 19, 30.
- Etter oppstoda kunne han setja seg. Arbeidet var fullført.
- Det eine offeret har oss truande fullkomne for alltid, v. 14. Me får del i det fullkomne offeret, og det trengst ikkje noko meir. Det finst ikkje noko offer som kan vera betre. Og det er ikkje naudsynleg med meir. V. 18.
- Dette seier også Skrifta, v. 15-17. Det var profeten Jeremia kap. 31, 33f som sa det. Gud skulle frelsa os så fullstendig at vårt indre, vår hjarta, vart fylt av Guds vilje. Det er med i Guds pakt. Og det skjer når me får tilgjeving for synda. Då skriv Gud sin vilje inn i hjarte og sinn og me får den nye natura som vil gjera det vil.

7) Jesus ventar på endeleg siger, v. 13. Han ventar på at fienden skulle overgje seg for godt. Dette er Satan og alle som fylgjer han og dei falne englane.

”Det var eit perfekt offer av ein perfekt person for å gjera dei perfekte som langt frå var perfekte” (The Message). Du kan altså koma til Jesus med stort frimot. Nå ventar han på deg at du skal bli frelst, noko Satan ikkje kan.


Hebr. 10, 23.
”Han er trufast som gav løftet.”

Å gi løfter krev eigentleg truskap. Det ligg i sjølve ordet. Ein lovnad eller løfte er ord me seier som me tenkjer å halda. Det ligg ei plikt i det. Me sviktar nok ofte her, både for Gud og menneske. Og det er vår skam. Det kan plaga oss netter og dagar i årevis. Somme ting vert me aldri fri.
Gud sviktar aldri. Om me er trulause, er han trufast, står det. 2. Tim. 2, 13. Dei som har tald løftene i Bibelen, seier det er om lag 40.000 løfter der. Mange var til Israel, til Abraham, Moses og David og andre. Men Bibelen er gitt til oss alle, difor finn me ei rekke løfte som gjeld oss kristne.
Alt er samla i Jesus, der får me sjå oppfyllinga av dei. 2. Kor. 1, 20: Så mange som Guds lovnader er, i han har dei sitt ja og ved han sitt amen. Det er utruleg kor mykje godt Bibelen har. Dei som ikkje les i Skrifta, kan ikkje skjøna det. Dei har ikkje undersøkt det sjølv.
Luther sa ein gong: Ikkje noko er meir dyrebart i Skrifta enn Guds løfte. Dei held oss oppe og trøystar oss i all anfekting. Om Sara står det i kap. 11, 11: Ho heldt Herren for trufast som hadde gjeve lovnaden. Det er ei god innstilling og tanke.
Her skal me berre ta nokre få slike løfte som gjeld oss.
1. Lovnad om frelse.
For ein syndar er det det største i Bibelen. Gud har lova at menneska kan bli frelst. Og det ligg eigentleg på to plan. Same dag som syndefallet hende i Eden, sa Gud at ein skulle knusa slangen sitt hovud. 1. Mos. 3, 15. Det er profeti om at Kristus skulle sigra over Satan og synda. Då tida var mogen (fullkomen) til det, skulle Guds Son koma til jord. Gal. 4, 4.
Då fekk det fortapte menneske von. Ei stjerne var tent over syndeverda. Det var ein lovnad om oppreising som vart fullbyrda på Golgata. Langfredag er oppfylling av dette frelsesløftet. ”Opp på Golgatas dunkle høyde mørkhetens fyrste til fektning drog…” Jes. 7, 14 og 53, er andre slik lovnader som Jesus oppfylte.
Den andre delen av dette løftet er t. d. Jesu ord i Mat. 11, 28: Kom til meg alle de som slit og har tungt å bera, hjå meg skal de få kvila. Eit anna slikt ord er Johs 6, 37: Den som kjem til meg, vil eg så visst ikkje visa bort.
Alt dette er sterke ord om frelsesløftet. Farisearane såg at det vart oppfylt i Jesus. Dei sa t.d. i Luk. 15, 1f: Denne mann tek imot syndarar. Sannare kan det ikkje seiast. Slik talar Bibelen. Jesus vil at du skal bli frelst! Han vil tilgi di synd, gløyma fortida og skapa nytt liv i deg.
Johannes skriv i første brevet sitt: Dette er lovnaden han lova oss: det evige livet. 1. Johs 2, 25. «De røde blodsdråper fra Golgata roper om nåde og frelse for deg.» Og dette har han tenkt å halda! Men du må ta imot, opna deg og seia: Ja, takk. (Meir skal me ikkje seia om dette her.)
2. Lovnad om å bli bevart.
Ein som kjem til Jesus, får både tilgjeving for synda og kraft til å leva vidare som ein kristen. Jesus frelser og tilgir – og er med oss kvar dag. Det er garantien han gir oss. Han frir oss frå stormane i livet og leier oss trygt gjennom det som kjem.
Det er ikkje utan problem å vera kristen. Men me har ein lovnad med oss som andre ikkje har. I misjonsbodet lyder det til slutt: Sjå, eg er med dykk alle dagar… Mat. 28, 20. Og det gjeld ikkje berre misjonæren som reiser til andre land. Det gjeld alle som lever med Jesus.
Jesus sa i Johs 10, 28: Og eg gjev dei evig liv, dei skal aldri i evighet gå fortapt, og ingen skal riva dei ut or mi hand. Og Paulus seier at evangeliet er ei Guds kraft til frelse, Rom. 1, 16. Og den gjeld ikkje berre den dagen du vart eit Guds barn. Den gjeld kvar dag. Du har same kraft frå Gud i evangeliet nå som den første dagen du var kristne. Salme 23, 2 har det same: Han leier meg, seier David. Slike lovnader vil Herren halda, du kan kvila på dei.
Ei jente kom heim etter eit møte der ho hadde gjeve seg over til Gud. Då gjekk ho inn på soverommet til foreldra og sa stilt: Eg har fått fast fylgje. Og dei tenkte nok at det var ein ny verson som skulle koma inn i heimen deira. Men ho la til: Eg har fått Jesus som min Frelsar. Og det var det beste bodet dei kunne få den kvelden.
Han går ved min side og leder min gang, han blir ikke trett, han som jeg….
3. Lovnad om at Jesus kjem att.
Han har sagt at han vil koma attende til jord og henta alle sine heim. Då er me evig frelste. Difor er framtida vår lys.
Kva hjelpte det om eg vart frelst her på jorda – om ikkje eg hadde meir etter døden? Me er meir enn dyr. Me har ei evig sjel.
Det står mykje i Bibelen om dette. Nokre har rekna gjennom alle slike lovnader, og kom til om lag 318 i NT. Då er det viktig når det er sagt så ofte. Og dei siste ord i Bibelen er om dette: Kom, Herre Jesus. Ja, eg kjem snart. Åp. 22, 20.
Gud er trufast. Han gav lovnader om frelse, bevaring og atterkome – og mange andre. Dette siste er eg glad i. Han kjem att ein dag. Då blir alle dei truande rykt bort. Det vil ikkje vera att ein einaste sann kristne på jorda då. Den kristne sjåføren blir plutseleg borte. Butikkdama står og ekspederer – og så er ho ikkje der meir. To skal liggja i same seng, den eine vert borte ei natt eller kveld – den andre må vera att.
Paulus skriv om at dei truande skal rykkjast opp i skyer opp i lufta for å møta Herren. 1. Tes. 4, 16. Då kjem det ei sky frå mi bygd. Dei truande vert samla saman – frå kyrkjegarden og havet utafor og dei levande – og Herren tek dei heim til himmelen. Ei sky frå andre byar og bygder, skyer frå Afrika og Asia og Amerika. Alt Guds folk er borte. Det er berre slik, anten me likar det eller ikkje.
Det blir eit veldig møte. Jesus er hovudtalar, han les opp fridomsbrevet og ynskjer oss velkomne heim.
«Vi skal møte ham i skyene – herlighet stor, når vi løftes ifra land og byene, farvel, farvel da jord!»
Blir du med då? Det er ennå tid, og Jesus er redningen. Kom difor i dag.

Kap. 11. Troens helter.

TROSHELTENE I GT. Kap. 11.

Hebreerbrevet kap. 11 er kalt Troska­pitlet. Her får vi korte men fine opplys­ninger om kjem­per i Guds rike. Og det sær­pregede ved disse sto­re menn er troen.

Ikke alle trosheltene er nevnte på navn. Og det er fint. For det finnes en rekke anonyme kvinner og menn i Guds rike som bare Gud kjen­ner fullt og helt.
Etterat forfatteren av brevet har regnet opp en del av de mest kjente og kanskje de som har hatt mest å si for Guds ri­ke, skriver han: "Og hva mer skal jeg nevne? Tiden strekker ikke til om jeg skal fortella om...", v. 32. Om men­neskene ikke kjenner oss, er det godt at Gud vet alt. Selv den mest avgjemte kvinne og mann er regi­strert hos ham.
Kjennetegnet på Guds folk har aldri vært at de var store i menneskers øyne eller fikk utrettet store ting. Hvor mange kunne da regnes med?
Nei, det som skiller oss ut som kristne er troen. Det lille ordet tro er den store avgjørende sak. Den som tror er frelst og fri - hvor liten og svak han er som mennes­ke. Den som ikke tror, er fortapt, hvor stor og viktig han er som men­nes­ke. Troen er det avgjørende skille.
Det ser vi i siste del av kap. 10 som henger nøye sammen med dette avsnittet. Der er det tale om å gå fortapt eller å berga sin sjel (10,39). Noe viktigere enn det finnes ikke. Han hadde sett noen som drog seg unna til fortapelse. Og det kunne skje på flere måter og var det mot­satte av det trosheltene var. For i verset før taler han nettopp om troen og siterer det kjente ordet i Hab. 2, 4: Den rettferdige skal leve ved sin tro. Dette verset kommer igjen i Rom. 1, 17 og Gal 3, 11. Den rettferdige er blitt det ved å tro på Kristus. Og han lever som kristen ved å tro.

Dette skriver forfatteren av Hebreerbrevet om i kap. 11. Først taler han om troens ve­sen og siden gir han oss flere eksempler på menn og kvin­ner som var troende, ektefødt av Gud.

Troens vesen.

Troen er full visshet om vårt håp og overbevisning om det vi ikke ser, v. 1. Troen ser altså de umulige ting. Den ser også at verden er skapt av Gud, ja at alt er blitt til ved et ord fra Gud.
Men troen er ikke en innbilning eller et løst håp som egentlig er våre egne tanker. Den er hele tiden bygt på Guds ord som er fast og sikkert.
Derfor er troen ingen ting i seg selv. Den er bare den åpne hånd som strekker seg mot Gud og griper tak i Guds løfte. Og løftet er Ordet fra Gud. Derfor faller troen til ro og hviler i Guds ord. Når Ordet har sagt det, kan vi stole på det. Troen har sin grunn, sin glede og sin fri­modighet her i Guds ord. For troen tror på Guds nåde som er ufortjent for alle.
Troen har to sider her, seer E. Albeck. Den pekar framover og oppover. Troen har med de kommende ting å gjøre, og den har med Gud. Og begge disse delene er omtalt i dette kapitlet. Her er eksempel på hvorledes troende mennesker er. Det er ikke slik at vi bare har en av delene, eller ligner en av disse trosheltene. I det vesentlige har alle troende alt det som er om­talt her. Derfor er det viktig å stanse for det­te kapitlet. Kanskje det er slik at de to si­dene som er nevnt her, holder på å bli glemt? Dette å se framover og oppover?

1. Abels rettferdighet.

Abel er den første som blir nevnt. Hovedsaken ved han er at han var rettferdig, v. 4. Han levde sammen med bror sin som ikke var det, og slik kom det mer synleg fram.
Og rettferdigheten er selve gudslivet. Det å bli erklært som rettferdig av Gud er begynnelsen på kristenlivet. For det betyr å være rett for Gud. Ingen kan være kristen uten å være det. Men ikke slik at vi er rettferdige i oss selve eller at vi har gjort noe som fortjener det. Heller ikke religiøse ritualer kan skape det for oss. Ingen blir frelst ved det. Det er som ei blindgate, du kommer til en stengt mur.
Abel var ikke rettferdig på den måten. Nei, Gud vitnet om han! I en gammel bibel står det slik: Gud bevitnet om ham. Og i NO 85 er det sagt at Gud godkjente offergavene hans. I en engelsk bibel (Goodspeed) er sagt at Abel fikk Guds godkjenning.
Og slik er det: Bare de som Gud godkjenner er frelst. De som Gud aksepterer, er rettfer­dige.
Hvorledes kan det skje?
Kort før i brevet har han skrevet slik: Så har vi da, brødre, i Jesu blod frimodighet... Det er løsningen på det å bli frelst og få det rett med Gud: Abel må ha grepet tanken om forsoning ved blod. Og der blodet renner, har døden gjestet oss.
Dette er fint illustrert i historien om Abel. Mens Kain ofret av markens grøde som han hadde strevet med og fått til, så kommer Abel med et dyr, et av de førstefødte lam i flokken som han var glad i. Skulle det bli en offer­gave, måtte lammet dø.
På en eller annen måte må Abel ha hørt av far sin om offeret. Adam hadde nok talt med sønnene sine om den alvorlige dagen i Edens hage da Gud sa: eter du av det treet, skal du dø (1. Mos. 2,17). Og de har fått visshet for at et dyr kunne dø i deres sted, som en "stedfor­treder".
Abel ble den første vi vet om som gjorde det. Tok lammet og slaktet det før han la det på bålet. Skal tro om han tenkte da: dette lammet dør for meg, det går inn i mitt sted.
I tro bar Abel fram offeret, seer Hebreerbre­vet. Men troen er ikke noe i seg selv, som en kan vise fram. Troen har alltid et mål, et objekt. Det viktige er hva eller hvem du tror på.
Og hva trodde Abel på?
Utvilsomt på offeret og hva det hadde å si. Og gjennom offeret nærmet han seg Gud. Derfor kan det stå slik: det var et bedre offer enn Kains. Derfor kunne Gud akseptera ham som sin, godkjenne ham. For Abel kom ikke alene. Han kom ved et dødt offerdyr.
Det er ikke vanskelig for en kristen å se parallellen til seg selv her. For det er nettopp slik en synder blir en kristen. Slik blir alle frelst både i vårt land og på misjonsmarkene. Du kan ikke komme selv, alene, med dine egne gaver av gode gjerninger. Gud vil aldri akseptere deg der.
Men kommer du i det lammet som alt er slaktet og som alt har betalt for alle dine synder, da blir du frelst. Det trenges ikke lenger noe offer for synd (10,18). Jesus er død, en gang for alle på Golgata. I ham er det ingen fordø­mmelse (Rom.8,1).


2. Enoks himmelfart, v. 5.

Det neste trosvitne vi møter er Enok. Ikke mye er sagt om ham. Men han får det store vitnesbyrdet at Gud hadde behag i ham. Og dette henger sammen med Abels rettferdighet og tro. For ingen andre enn slike som Abel kan Gud ha behag i. Derfor er han er fint eksempel på en sann kristen.
Enok er en spesiell person i Det gamle Testamentet. Det står ingen ting om det han gjorde. Om alle andre får vi høre at de gjorde noe: de ofret, bygde eller var lydige. Men Enok bare trodde. Det skal vise troens veldige makt i menneskelivet. Alt i kristendommen er av tro. Ingen ting er av oss selv. Derfor taler dette om rettferdiggjørelsen ved tro. Slik Enok ble flyttet over fra jorden til himmelen, blir et menneske ved tro flyttet ut av verden og synden og inn i Guds rike. Kol. 1, 13. Og ved troen i det daglige liv blir vi løftet opp fra det verdslige og får leve i en himmelsk sfære.
Dernest står det at han ble bortrykket, så han ikke skulle se døden. Gud tok han direkte til seg.
Han tektes Gud, eller var til behag for Gud. Og han vandret med Gud. 1. Mos. 5, 22-24. Men alt dette skjedde i tro. Han hadde ingen fortjeneste selv. Den som tror er et Guds barn, uten egne gjerninger. Av v. 6 er det klart at alle må tekkes Gud slik om det skal gå oss vel. Ingen kan være til behag for Gud i seg selv. Troen er den eneste dør inn i Guds rike.
Han slapp altså å dø. Gud tok ham til seg Dypest sett er det slik med alle Guds barn. Joh. 5, 24. Vi slipper dødens brodd og smerte.
Noen har sett et forbilde på de troende opprykkelse eller himmelfart i dette. Det står ikke noe om det i teksten eller i sammenhengen. Men i lys av andre bibelord vil det bli slik med Guds barn en dag. 1. Tes. 4, 16ff.

3. Noah, v. 7.

Noah ble varslet av Gud og bygde arken i tro. Han kunne ikke forstå hvorfor han skulle gjøre det eller se noen rimelig grunn til det. Han bodde antagelig i innlandet, og i alle tilfelle var båten for stor for alt det hadde erfart før. Men Noah hadde tillit til det Gud hadde sagt og handlet etter det. Troen er tillit og lydighet.
Derfor var Noahs liv et mektig vitnesbyrd om Gud. Og det virket slik at folket kjente seg dømt. Hver dag i 120 år så folket Noah arbeide på arken. Hvert hammerslag ropte til hedningene: det er frelse for Noah og fordømmelse for dem. Til slutt fikk de se at Noah hadde rett. Men da var det for sent.
Slik skulle alt vi er og gjør være et vitnesbyrd om Jesus. I vår samtale, i handel og vandel, i yrke og fritid er vi vitner. Er vi da med og viser verden at de troende blir frelst i dommen, men at de vantro vil gå under?

4. Abraham og Sara, v. 8-12.

Abraham er kalt de troendes far, Gal. 3, 7. 9. Hans tro ligner på Noahs: han fikk bud om å gå til et sted han ikke visste noe om, og han var lydig. Han så ikke målet på forhånd, men gikk på Herrens ord. Og han levde blant hedninger i tro, for han ventet noe bedre, v. 10 og 39f. Troen ble satt på en stor prøve, v. 17. Han skulle ofre sin egen sønn, Isak. Gud stilte ham på denne prøven fordi han skulle bli helt avhengig av Gud og ikke stole på noe i seg selv. I denne prøvelsens stund skapte Gud troen på oppstandelsen i Abraham, v. 19. Han ble sterk i sin tro fordi han bøyde seg for Guds ord og vilje. Her ligger hemmeligheten til troens vandring. Troen spør egentlig ikke, den bare følger Guds kall. For det fins alltid en vei for de troende.
Også Sara hadde en vaklende tro i begynnelsen. Hun lo da Herren talte om det "umulige": hun som var gammel skulle føde. Forstanden kunne ikke forstå det.
Slik er det ofte i troslivet. Men troen tror det umulige og ufattelige menneskelig talt. For troen tar Gud på ordet. Den svake troende skal vite av dette verset at Gud kan alt. Gud står bak alt. Og da går alt.

5. Isak, Jakob og Josef, v. 20-22.

Det er ett fellestrekk ved disse gamle trosheltene: de velsignet og talte om framtida ved tro. Isak gjorde det "med syn for det som skulle komme". De tenkte på framtida med troens blikk. Guds løfter gjaldt deres etterslekt. I tro kan vi faktisk be om velsignelse for andre. Jakob velsignet i tro også de barna som hadde syndet og gjort mye ondt - for han visste det var håp.
Og denne framtidstanken er felles for alt Guds folk til alle tider, v. 13-16. Troen er lengsel og forventning etter noe bedre. Og dette bedre begrenser seg ikke til dette livet. Troen lengter etter det som er bak livet og graven. Troen kan aldri bli fornøyd med templer som er bygget av mennesker. Den må se oppover til Guds egen bygning og det aller helligste tempel i himmelen. Troen søker de evige verdier, og det betyr de usynlige ting. Verden søker det synlige og timelige, det som gir uttelling her og nå. Vi må ha et rent hjerte og øyne salvet av Ånden for å se det lovede land.
Men fordi dette landet er så verdifullt, skammer de troende seg ikke over å vise det. De vet at framtida er bedre enn fortida. Og de vet at Gud har gjort den himmelske byen ferdig i rett tid.

6. Moses, v. 23ff.

Vi ser flere trekk i livet til Moses som vitner om tro. Først hadde han troende foreldre. De trodde mer på Gud enn de fryktet landets hersker. Derfor våget de å skjule gutten for å berge ham. Det var mange på den tid som ikke gjorde det. Foreldrene hadde troens vågemot. For de så noe i gutten som var verd et offer.
Dessuten gjorde gutten sitt eget valg når tiden var inne: han nektet synden og valgte Guds vei og lidelsen. Kristi vanære var mer verd enn fornøyelsen i verden. Det var troens valg og troens lidelse. Troslivet er ikke alltid et lett liv. Lot valgte det beste han kunne se, uten troen. Men han ble ikke med blant trosheltene. Esau valgte linser som han ønsket i øyeblikket. Selv om han ble velsignet av far sin, er ikke Esau med i rekken av trosheltene. Det verdslige sinn velger i lys av øyeblikket og det nærværende. Troen velger i lys av evigheten.
Også han så framover, til lønnen som var større enn kampen på jord. Troen har alltid det dobbelte i seg: den ser tilbake på troens grunn på Golgata, og framover mot troens mål som er himlen. I den spenningen lever alle troende.
Vi møter også troens flukt hos Moses, v. 27. Det var ikke feighet selv om det og hans flukt ligner på hverandre. Alle kristne er omgitt av fristelser og snarer på alle kanter. Og Paulus' formaning gjelder også oss: "Fly bort fra alt dette" (1. Tim. 6, 11). Når fristelsen til synd kommer, skal vi gjøre som Josef før synden får makt (1. Mos. 39, 12). Det er tro.
Vi legger også merke til at Moses holdt påske i tro, v. 28. Blodet ble strøket på dørstokkene som tegn for morderengelen. Hver familie måtte gjøre det for å bli berget. Dette taler om den personlige tro som er nødvendig til frelse. Slik er Guds frelsesmetode.
Troens dristighet kommer fram i v. 29: troen bar dem gjennom Rødehavet, mens de vantro egypterne druknet. Troen har mot til å gå alle steder der Gud ber oss gå. Det som ser ut som stengsel forsvinner ved troens makt. Det ser vi også i fortsettelsen. Troen brøt ned Jerikos murer, berget en skjøge og mange seiret i troens navn i alle slags trengsler. Det er troens kjemper som omtales her, og verden var dem ikke verd.
Likevel - de nådde ikke det endelige målet. Noe bedre var bestemt både for dem og oss: fullendelsen.

Kap. 12. Sjå på Jesus.

Hebr. 12, 1-2. Sjå på Jesus.

Her får me ei oppmoding. Jesus kan hjelpa oss, han har noko å gi. Det er hjelp å få hjå han. For me kan bli trøytte på livsvegen. Eller me vert motlause eller sløve. Kristenlivet er ein kamp heilt til me er framme ved målet.
Dersom me ser på oss sjølve, ser me feil og synd og svikt og nederlag. Det er ikkje oppbyggeleg. Og me spør nokre gonger: Kan jeg vel nå det skjønne land, som snubler gang på gang.
Ser me på andre kristne, er det lett å finna feil der og. Det er farleg å bli opptekne med andre menneske. Det avlar lett kritikk og døpmesjuke. Det har ennå ikkje levd ein einaste fullkomen kristen på jorda (utanom Jesus).
Ser me så på dei verdslege, ser det ut som at dei har det lettare enn oss. Det er mykje dei er fri for, slik Asaf tenkte, Salme 73. Mest alt på denne jorda kan gjera oss motlause.
Difor seier Bibelen her: Sjå på Jesus. Han er det største vitne om Gud – samanlikna med alle dei som er opprekna i kap. 11. Bli oppteken av han. Tenk på han, v. 3. Ha han som føredøme og mål.
Kva ser du då?

1. Jesus på krossen.
Det er langfredag og Jesus skal lida og døy for synda vår. Han lei tålmodig krossen, står det. Og grunnen er: Han hang der for vår skuld og vår frelse. Det var ingen annan veg. Då tok han vår skuld og dom og straff på seg.

Johannes skriv om det slik: Til dette vart Guds Son openberrast han skulle gjera ende på djevelens gjerningar. Ordet gjera ende på tyder eigentleg å løysa oss frå det. For me var bundne til djevelen og kunen aldri gjera oss frie sjølv. Jesus måtte koma å løysa banda som batt oss.

Det gjorde han ved å ta ansvaret for alle synder. Dei er djevelen sine gjerningar. Menneska let seg bruka av den vonde, og slik blir det våre gjerningar. Me er syndarar frå fødselen av og me syndar i gjerning dagleg. Alt dette skapar ei stor skuld som ligg over oss. På krossen tok Jesus dommen for alt det.

Les om det i Skrifta, og du ser at han hang der for di skuld, det var deg han løyste då. Nokre sitat frå Bibelen om det:

a) I Kol. 2, 14 står det at han sletta ut skuldbrevet og tok det bort ved å nagla det til krossen. All skuld for Gud er altså teken bort av Jesus. Du er verkeleg fri!

b) I Ef. 2, 14 les me at Han er vår fred. Det Jesus er, det er eg og. Kol 1, 20 seier det slik: Han gjorde fred ved hans korses blod. Det tyder at fiendskapet på grunn av synda er borte. Du har fred med Gud ved å tru på han, ikkje ettersom du føler deg fri og glad. Sjå på Jesus, då ser du den rette fridomen.

c) Peter skriv i 1. Pet. 2, 24: Han som bar våre synder opp på treet. Då Jesus blei heist opp på krossen, tok han med seg alle synder. Det er ein ufatteleg tanke for oss. Me er så smale og tronge i fatte-evne at det får me ikkje rom for i vår tankeverd. Me må berre tru det Ordet seier. I en sang er det formet slik: ”Dommeren selv for den dødsdømte døde, Gud er forsonet og Gud er oss god.”

Sjå på det Guds lam, som Johannes tala om, Johs 1, 29. Han heng der for deg – du skulle vore på krossen.

2. Jesus i oppstoda.
”Påskemorgen slukker sorgen … Den er Guds attest og erklæring: Frelsa er ferdig og godkjend av Gud. Oppstoda er eit offisielt stempel frå det himmelske kontoret: Du kan lita på dette. Det er gyldig.

Og det veit djevelen. Her er han ein slagen fiende. Då Jesus var på krossen, tenkte han kanskje: Nå er eg ferdig med mannen frå Nasaret. Påskemorgen fekk han anna å tenkja på. Jesus lever framleis. Difor kan han ikkje klaga dei kristne for noko med rette. Rekneskapen vår er gjort opp på Golgata.

1. Kor. 15 er kapitlet om oppstoda hjå Paulus. Og der kjem sigersropet: Nå er Kristus stått opp, v. 20. Saka er ordna, Gud har gjort det. Difor er me fødde på nytt til ei levande von nett ved oppstoda hans, 1. Pet. 1, 3. Ei levande von tyder m.a. at verda skal lida totalt nederlag ein gong.

Jesu oppstode er og eit prov på at me skal stå opp ein dag. Paulus skriv meir om det i 1. Kor. 15, 22f: Alle skal gjerast levande i Kristus. Dei som høyrer Kristus til, skal gjerast levande når han kjem.

Sjå fram til det – det gjer von. Korkje død eller synd eller noka makt skal ta Jesus og himmelvona frå oss. Og då kjem det neste:

3. Sjå på Jesus i himmelen.
Han er der nå for å hjelpa oss. Det er ingen grenser for han der. Nå er han openberra for Guds åsyn for vår skuld, Hebr. 9, 24. Og det er serleg på to område han gjer det.

a) Han er i bøn for oss. Hebr. 7, 25: Han lever alltid for å gå i forbøn for oss. Og i Rom.8, 34: Kristus … er stått opp, som og er ved Guds høgre hand, som og går i forbøn for oss. Jesus ber for sine vener – det er alle dei truande. Det er godt å tenkja på det når me sjølve ewr trøytte og ikkje klarer å be så mykje. Ofte ber me feil og. Då har me ein bønerepresentant i himmelen.

b) Han er vår talsmann hjå Faderen, 1. Johs 2, 1. Ordet talsmann heiter på latin advokat, og det er Jesus for oss. Han talar vår sak, hjelper oss i all naud til å få retten vår. Alt dette kan han gjera på grunn av døden og blodet som rann.

Difor skal me berre rekna med Jesus i himmelen. Sjå på han, rekna med hans gjerning for deg alle dagar. Du har grunn til å fatta mot.

Nå kjem han snart att. Då er striden slutt for alltid og herlegdomen tek til. Då skal du alltid får sjå på han og vera nær han.

Kap. 13. Formaning og løfte.

Hebr. 13, 8: Alltid den same.

Me veit ikkje kven som har skrive dette brevet. Men han har skrive nokre gode vers om vår Frelsar. Eg er glad i dette verset, og det har eg tala over mange gonger i dei 50 åra eg har tala Guds Ord.

Mange i Noreg kjenner dette verset godt, og gleder seg over det. Det seier at Jesus aldri endrar seg. Han er ikkje som ei elv som blir stor og vill i flaumen, og så tørker mest heilt opp i sommarvarmen. Jesus er slik han alltid har vore. Me kan rekna med det.

Her er mykje forandring i verda, både i storbyane og på landsbygda. Bestefar min ville ikkje kjent seg att, om han hadde kome til heimbygda si nå. Han døydde i 1905.

Men Jesus er den same. Og me har bruk for den Jesus som Bibelen fortel om.

Korleis var så denne Jesus på jord? Me ser det betre når me ser korleis Jesus var då. For slik er han nå!

1. Først: Jesus døydde for oss. Det er det viktigaste ved Jesus. Det er grunnvollen for trua vår. På krossen sona han heile verda si synd. Han betalte heile vår gjeld, og tok den straffa som me burde hatt. Bibelen seier i Jes. 53, 5: ”Han er såra for våre brot, knust for for våre synder, straffa låg på han…

Eg har lova å seia: Jesus døydde for deg på krossen. Difor er du fri når du trur på han.

Berre dette er sann kristendom. Og i Op. 5, 9 står: Du blei slakta og kjøpte oss med ditt blod frå kvar stamme og tunge og ætt…

Difor er eg med der, for han døydde for mi slekt. Og difor er du med. Han kjøpte heile det norske folk og alle andre folk. På krossen sa Jesus: Det er fullført. Det gjeld alle, og det er gyldig i dag. Har du teke mot det?

2. Jesus møtte menneske på jord. Han var syndarane sin ven. Han vil ikkje berre ha dei gode, men også dei verste menneska. I Luk. 15, 2 står det: Han tar imot syndarar og et saman med dei. Det viser korleis Jesus er.

I Luk. 15 fortel Jesus 3 likningar: Om ein sau som kom bort, eit pengestykke som forsvann, og om guten som reiste frå heimen sin. Men hyrdingen og kvinna leita til dei fann det bortkomne. Og far tok imot den bortkomne guten med opne armar og laga til fest for han.

Slik er Jesus nå: Han er på leit etter syndarar for å kalla og tilgi og gi dei ein plass i himmelen.

Eg fekk koma då eg var 15 år gammal. Jesus tok imot meg og reinsa meg frå synd. Han er den same nå – og han ventar på deg.

3. Det siste Jesus sa var Misjonsbefalinga. Mat. 28, 19. Det tyder at alle må få høyra om Jesus. Kvar generasjon og kvart menneske må vinnast for Gud.

Difor reiste misjonærane ut til andre land for mange år sidan første gongen. Men Jesu ord er dei same nå. Han treng nye læresveinar – som kan fortelja andre om frelsa. Det gjeld i di bygd og din by og vidare utover. For Gud elskar heile verda.

Han er den same nå som før. Han kallar til frelse og til teneste. Det fyller oss kristne med takk. Og me bed om at hans rike må kona – til alle kor dei så bur. Amen. – NDH.